Zabicie Świętego Jelenia The Killing of a Sacred Deer

Moja natychmiastowa reakcja zaraz po zakończeniu była 'ARCYDZIEŁO.' Lanthimos powrócił do szaleństwa na poziomie _Dogtooth_ z tym filmem i nie mógłbym być szczęśliwszy. _The Lobster_ był moim ulubionym w 2016 roku, ale coś w tej beznadziejności bardziej mnie zainteresowało - dziwne, wiem. Filmy Lanthimosa mają postacie uwięzione w ślepym zaułku, gdzie mają możliwość dokonania wyboru, ale wyniki tych opcji są złe i jeszcze gorsze. To ponury film, a film jest nieustannie niepokojący, ale to jest to, czego oczekuję i chcę od tego greckiego mistrza. Sacred Deer to przedmiejska grecka tragedia, która czerpie inspirację z _Ifigenii w Aulidzie_ Eurypidesa - postać nawet wspomina ten tytuł w kluczowej scenie - i rozwija się zarówno, jak można by się spodziewać, jak i z wielkim szokiem i oryginalnością. Lanthimos i jego partner do pisania Efthymis Filippou mogą być moim ulubionym zespołem pisarskim pracującym dzisiaj - jeszcze mnie nie zawiedli. Obsada jest tu spektakularna, z Nicole Kidman i Colinem Farrellem w szczytowej formie, ożywiając dziwne słowa Lanthimosa i Filippoua - choć bardzo, bardzo dziwnego życia. Farrell, pracując z Lanthimosem nad The Lobster, miał tylko wysoką pochwałę dla reżysera podczas dzisiejszej sesji Q&A po pokazie filmu. Nawet powiedział, że planują kolejny projekt do wspólnego wykonania. Powoli staje się muzą, a ich relacja zamienia się w partnerską relację typu DiCaprio-Scorsese (tylko na te czekam o wiele, wiele bardziej). Publiczność, w której się znajdowałem, miała trudności z tym filmem - słyszalny był szok i obrzydzenie podczas filmu, a oklaski po zakończeniu były niewielkie. Myślę, że ludzie byli autentycznie zszokowani tym filmem, co sprawia, że jeszcze bardziej mi się podoba. Trzymaj się szokowania publiczności, Lanthimos, ty grecki łajdaku. Będę w kolejce za każdym razem!

Jestem wielkim fanem niektórych wcześniejszych prac Yorgosa Lanthimosa, więc _The Killing of a Sacred Deer_, o którym zostało mi powiedziane jednoznacznie, że będzie to czysty horror, był naprawdę na liście priorytetów na rok 2017. Niestety, okazało się, że _Sacred Deer_ nie jest wcale horrorem, ale przede wszystkim brakuje mu mrocznej szalonej zabawności czegoś naprawdę dziwnego, jak w poprzednim filmie reżysera, _Lobster_. Zamiast tego wybiera zupełnie niekomfortowy ton. Świat jest realny, nudny tak właśnie, a jedynie postacie wydają się niewiarygodne. To jest 180 stopni w stosunku do absurdu, do którego zazwyczaj się skłaniam. Niemniej jednak _Sacred Deer_ nadal zawiera kilka pięknych ujęć kamery i kilka z najbardziej autentycznych momentów śmiechu, jakie widziałem w filmie w ciągu całego roku.

Wreszcie miałem okazję zobaczyć ten film przez Amazon. Dogtooth i The Lobster (od tego samego greckiego reżysera, który muszę przyznać, że ma wyczucie opowiadania historii) w ogóle mnie nie zachwyciły. Bardzo interesujące pomysły; okropna prezentacja. Dogtooth był nie do rozszyfrowania, a The Lobster jest okrutny, brzydki i w ogóle niehumorystyczny (nie mam pojęcia, dlaczego jest reklamowany jako czarna komedia.) Jednak ten najnowszy film jest dla mnie zabawny, pomimo jego ponurej i czarnej natury (oparty na starogreckiej sztuce, z której tytuł jest luźno zaczerpnięty.) Być może jest trochę bardziej prostolinijny pomimo swojej tajemniczej natury, trochę bardziej zaangażowany w jakąś formę rzeczywistości, którą możemy rozpoznać, i mniej domysłów co do tego, co naprawdę się dzieje. Ale na pewno oglądałem go z większym zainteresowaniem niż The Lobster (nie mam zainteresowania filmem reżysera przed tym.) Udany kardiochirurg (z przeszłością alkoholizmu, trzeźwy od pewnego czasu obecnie) jest pokazany z niewygodnym sojuszem z nastoletnim synem pacjenta, który zmarł na stole operacyjnym. Wyraźnie chłopiec ma nad tym chirurgiem jakąś kontrolę, który wydaje się chętny, by go uszczęśliwić, ale jego serce nie jest w to zaangażowane (bez żartów.) Prawdziwe intencje chłopca ujawniają się w miarę jak wydarzenia posuwają się naprzód; żona chirurga i dwoje dzieci (o kilka lat różnicy, obie inteligentne w swoich własnych sposobach) są narażone na poważne niebezpieczeństwo, jak również stary ojciec, a ujawnienie tego zepsułoby to dla widzów, którzy oglądają to po raz pierwszy. Praca kamery jest tu nienaganna, podobnie jak szokujące pejzaże dźwiękowe, znalezione dźwięki i przemysłowy hałas, które sprawiają, że słuchanie jest przerażające. Aktor grający Martina, dziwaka nastoletniego z udziałem tajemniczego sekretu, jest fascynujący w oglądaniu w dobrze dobranej roli. Sacred Deer jest raczej dramatem niż filmem grozy, z silnymi elementami rzeczywistości jak z marzeń, niezręczną młodzieńczą romansidą i różnymi dreszczami i zimnymi seksualnymi scenami związanych z „udawaniem martwego“ i „innym.“ Moje największe zastrzeżenia byłyby jak wcześniej w pracy tego reżysera: wszyscy mówią swoje kwestie, jakby słyszeli je przez słuchawkę, żeby je powtórzyć, co sprawia, że obsada wydaje się dość sztuczna i robotyczna. Ten reżyser preferuje dziwny sposób „Mamet-speak.“ Zakończenie jest takie, jakiego można by się spodziewać, po rzeczowych dyskusjach, które je poprzedzają. Aż do tego momentu Sacred Deer robi całkiem niezłą robotę, trzymając nas w niepewności co się stanie dalej, dokąd te sprawy doprowadzą, jaki jest dar tego dziecka i na czym został on obdarzony; niestety rezultat nie jest tak fascynujący ani nieoczekiwany, jak miałem nadzieję. Ale ogólnie było warto mojego czasu na obejrzenie. Biorąc pod uwagę, jak bardzo byłem rozczarowany poprzednimi filmami tego reżysera, które obejrzałem (wspaniałe recenzje, wszystkie mnie zmyliły i zdezorientowały) ten film był o wiele mniej nudny i mniej uciążliwy do oglądania. Miłe, niemiłe zaskoczenie naprawdę.

Co za szkoda, to mogło być doskonałe. Film przedstawia życie ludzi z wyższej klasy, tak jak lubimy to sobie wyobrażać, i robi to znakomicie. Para medyków ma wszystko poukładane, mówi w pełnych zdaniach i jest stanowcza i uprzejma. Dom jest piękny, dzieci są inteligentne i dobrze wychowane. Fabuła jest bardzo dobrze wykonana, wiarygodna, z doskonałymi aktorami. Muzyka nie jest taka świetna. Czasami mamy do czynienia z eksperymentalną "muzyką", która tylko denerwuje i nic nie wnosi do nastroju, ale wizualnie jest ekscytująca do oglądania, mamy interesujące kąty kamery, brak drgań i sprytne zbliżenia i ruch. Tempo jest wolne, ale "Zabicie świętego jelenia" nigdy nie jest nudne. Zawsze jest zwrot akcji, który jest zbadany później, rzeczy trwają swoje, ale słusznie. Dlaczego tak szczegółowa recenzja dla oceny 1,5 gwiazdki? Problem polega na tym, że szczyt jest ogromnym rozczarowaniem. Widzowie nie mogą się powstrzymać od zastanawiania się, co się dzieje, gdy zgadują o przestępstwie, które rzekomo popełnia genialny 16-latek złoczyńca. Nigdy nie jest to wyjaśnione. Twórcy myśleli, że wystarczy, że zły facet wygrywa. To nie wystarcza. W końcu wszystko dobre w filmie zostało zniweczone przez zerwanie zawieszenia niewiary w drobnym sposób, po prostu kończąc film. Nawet "Resztki" wyjaśniły swoje zjawiska, a ten serial nie potrzebował tego. Tam tajemnica była podstawą rozwoju postaci, a tu tajemnica jest narzędziem do zwrócenia uwagi widza. Chciałbym dać mniej niż 1,5 gwiazdki, z powodu poczucia oszukania i marnotrawstwa talentu i wartości produkcyjnej. Ale jestem pewien, że są ludzie, którzy to kochają i ludzie, którzy się z tego nauczą.