Błękitna Stal Blue Steel

Mimo pewnych problemów z wiarygodnością, film ten bardzo mi się podobał. Bardzo cieszyłem się z charyzmy i gry aktorskiej Jamie Lee Curtis i Rona Silvera, zarówno gdy się zakochiwali, jak i później, gdy szarpano się nawzajem. Bardzo dobry soundtrack autorstwa Brada Fiedela - zaskakująco, bardziej mi się podobał niż praca Tangerine Dream w wcześniejszym filmie Bigelowa, Near Dark. Jeśli można wybaczyć dziury w fabule i po prostu pozwolić się ponieść historii, to jest to zaskakująco nagradzający film.

Zazwyczaj film o wilkołaku ma więcej wilkołaków niż ten.

Kathryn Bigelow to zrobiła, co przeczy logice, musi być dość dobre. Nie zrobiła jeszcze filmu, który byłby nie do obejrzenia, a w latach 90. znalazła swój rytm. I można powiedzieć, że to była Bigelow, ponieważ Silver zaprezentował przyzwoite wykonanie, a Curtis pokazała swoje kwalifikacje aktorskie i udowodniła, że jest czymś więcej niż tylko królową krzyku... ale co ważniejsze, Ron Silver zrobił dobrą robotę i widziałem go prezentującego co najwyżej przeciętny występ. Ale na koniec musisz to zaakceptować takim, jakim jest, napięty thriller jak wiele innych, które już widziałeś, ale thriller z prawdziwą klasą, który oferuje świetne wykonania, wywołujące niepokojące napięcie i oświetlenie, które jest zaskakująco naturalistyczne dla taniego thrillera. Z innym reżyserem mógłby to być zły film, ale Bigelow naprawdę dostarcza.