Piętno śmierci 生きる

Takashi Shimura to „Watanabe”, starszy urzędnik służby cywilnej, któremu lekarze mówią, że ma terminalnego raka żołądka. Po latach dyscyplinowanej i raczej stereotypowej egzystencji czuje potrzebę uwolnienia się i zacząć trochę żyć. Historia jest opowiedziana dwoma wątkami: jeden patrzy na koniec życia starego pana z jego własnej perspektywy; drugi zapewnia retrospektywne spojrzenie z pogrzebu, gdzie jego rodzina i koledzy zbierają się, aby go wspomnieć. Kurusawa wyraźnie robi punkt z tym delikatnym, poruszającym filmem - być może życie trzeba doceniać i cieszyć się nim - niekoniecznie w radosny, szczęśliwy sposób, ale przez osiągnięcia. W tym przypadku „Watanabe” wykorzystuje swoją pozycję, aby pomóc lokalnym mieszkańcom w uzyskaniu parku, ale zaczyna również wzmacniający związek (platoński) z młodszą dziewczyną, która lubi jeść. Jego koledzy na pogrzebie cierpią z powodu nadmiaru saké, ich tradycyjne sztywne, zarezerwowane spojrzenie na swojego zmarłego przyjaciela staje się bardziej narzędziem do oceny ich własnych ról i celu, gdy postanawiają być bardziej jak on... Scenariusz obfituje w humor, a znowu Kurosawa wykorzystuje pogodę jako wspaniały instrument do stworzenia świetnego nastroju dla tej delikatnej historii głębokich zmian i - być może - zadowolenia.

Przed obejrzeniem tej oryginalnej wersji widziałem angielską kontynuację (Living) i żałowałem, że zmieniłem kolejność. Bardziej podobał mi się Living niż ta oryginalna wersja, ale ponieważ obie zostały napisane przez tego samego japońskiego scenarzystę, moje preferencje mogą wynikać raczej z różnic kulturowych niż jakościowych, nie wspominając już o tym, że scenarzysta wprowadził ulepszenia w międzyczasie.

Typowe kreatywne kadrowanie Kurasawy na początku filmu. Scena tancerzy sfilmowana przez koralowe zasłony kołyszące się w rytm muzyki była genialna. Jego wybór Miki Odagiri za muza jest genialny. Jej śmiech jest zaraźliwy. Ostatni akt wydał mi się dość statyczny. Może to wynikać z kulturowych norm dotyczących zmarłych, których nie rozumiem (jak tabu nigdy nie wkładać pałeczek do miski z ryżem!). Kurasawa filozofuje tu o życiu i rządzie i faktycznie, po 70 latach nic się nie zmieniło.