Istota Splice

Efekty są w porządku, a napięcie zawsze jest obecne, ale scenariusz jest stereotypowy, słaby i pełen dziur.

Splice to trudny obraz do oceny, bo jego pomysły są doskonałe. Można by twierdzić, że przynosi nową szalkę Petriego pełną wtrącających się naukowców stojących w obliczu konsekwencji swoich działań, podczas gdy jednocześnie słusznie przypomina kopię Cronenberga. Psychologiczne dysharmonie są obfite, ze swoimi skosami na krzywe rodzicielstwo dającym obrazowi ciemne fascynacje, i jak nieprzyjemny jest męski kąt fantazji, faktycznie trzyma morbidny czynnik zainteresowania. Jednak w końcowej trzeciej części twórcy pozwalają, by wszystko wymknęło się spod kontroli, szalone niebezpieczeństwa majstrowania przy nauce ustępując głupiemu tandetnemu szokowi, nawet potrafiącemu być niesmacznym w procesie - podczas gdy finał to słaba próba cliffhangera „TBC”. Główni członkowie obsady prezentują dobre występy. Adrien Brody i Sarah Polley jako wtrącająca się para naukowców trzymają dobrze dwór, a Delphine Chaneac jako Chimera splicer naprawdę trafia we wszystkie różne emocjonalne struktury wymagane dla trudnej roli. Reżyser Vincenzo Natali pokazał z Kostką i Cyphrem, że ma coś do zaoferowania odłamom horroru/sci-fi filmów, ale to jest mieszana torba. Film z wielkimi pomysłami, ale zdradzony przez przegrzanie fabuły dla wartości szoku, podczas gdy lekkość wpleciona do gry jest mylna i szkodliwa dla wartości dramatycznej. 6/10

"Clive" (Adrien Brody) i "Elsa" (Sarah Polley) to para genetyków, których zadaniem jest odkrycie ważnego genu, który mógłby doprowadzić do ogromnych postępów w nauce medycznej. Wykorzystując miksturę ludzkiego i zwierzęcego DNA, które mają różną skuteczność, zanim ewoluowała istota "Dren" (Delphine Chanéac), która rozwija bardziej ludzkie cechy - a także ogon z żądłem i zdolność do rozwijania skrzydeł. Podążając przez tę dość niepokojącą historię, odkrywamy, że "Elsa" dosłownie ma skórę w grze, ponieważ oboje muszą chronić swoje stworzenie nie tylko przed swoimi pracodawcami, ale także przed jej coraz bardziej agresywnymi i namiętnymi tendencjami. Byłem dość zainteresowany podstawowym założeniem, ale wykonanie tutaj jest naprawdę słabe. Nigdy naprawdę nie zrozumiałem, dlaczego Brody był w ogóle skuteczny, a tutaj nie ma żadnej chemii między nim a Polley; fabuła, która mogłaby być wymagająca i skłaniająca do refleksji, zamiast tego graniczy z absurdalnie naciąganą, a zakończenie nie mogło naprawdę przyjść wystarczająco szybko, ponieważ naprawdę trudno nam jest osiągnąć jakiekolwiek satysfakcjonujące zakończenie - zarówno z osobistego, jak i naukowego punktu widzenia. Podkreśla to niebezpieczeństwa niekontrolowanych eksperymentów naukowych, ale niestety w sposób mniej zabawny, niż widzieliśmy wiele razy wcześniej - bardziej przyjemnie - od Hammer Studios!