Dunkierka Dunkirk

Zdecydowanie upór reżysera na narzucanie swojego ulubionego elementu we wszystkich swoich narracjach zbliża się do przesady przypominającej nadużycie Shyamalana...

Byłem trochę rozczarowany tym filmem. Oczekiwałem o wiele więcej. Pod względem kinematograficznym był genialny i był to film z pełnymi wydarzeń i akcji, który pozostawił mnie trochę odłączonego. Nic nie wiemy o tych postaciach, które widzimy, i osobiście nie czułem żadnych emocji wobec filmu, chociaż chciałem. W połowie filmu poczułem się dość znudzony, cały czas oczekiwałem więcej.

Napięty film wciąga cię do skazanej grupy. Ci, którzy są doświadczonymi historykami wojennymi, będą mieli zastrzeżenia do niektórych części Dunkierki, zwłaszcza oddzielenia angielskich i francuskich wojsk podczas ewakuacji oraz statków użytych do ich ewakuacji. Dunkirk używa kilku sztuczek, aby cię zaangażować. Pierwszą z nich jest tykający zegar w tle, który przesuwa cię ku ostatniemu dniowi. Widzimy przecinające się sceny z różnych okresów przed, podczas i po trakcie. Aktorstwo jest doskonałe, a wierzytelność osiągnięta jest za pomocą modeli samolotów, mundurów, falochwylotów itp. Wstrzyknięcia przyjaźni i następna strata kierują naszą sympatię ku cierpiącym. Harry Styles jest bardziej niż kompetentny jako młody żołnierz, a Kenneth Branagh przynosi uczciwość i wigor do swojej roli jako zmęczony i stanowczy lider. Jeśli miałoby się do czegoś odnieść jedno przeoczenie, to jest to brak skupienia na niemieckiej stronie w tej sprawie. Nasze kilka spojrzeń to niemieccy wojownicy i tak dalej, bez wyjaśnienia wydarzeń na froncie. Ogólnie doskonały film wojenny, który powinien być wśród twoich dziesięciu najlepszych, jeśli nie wśród pięciu najlepszych (będzie ciężko wypchnąć Cichą na zachodzie, Apokalipsę teraz, Szlaki chwały, Ratując ryanów i Tora Tora Tora!, między innymi). Gorąco polecam dobrze 8/10.

Dunkierka to piękny i niekonwencjonalny epicki film o II wojnie światowej, który jest niewątpliwie fascynujący, ale podejmuje ryzyko, które może zniechęcić niektórych widzów. Gdy ludzie mówią o filmie, myślą, że chodzi o otoczenie, ale tak naprawdę chodzi o postacie. Ratowanie żołnierza Ryana nie jest o II wojnie światowej. Opowiada historię o grupie żołnierzy zadanych znalezieniem młodego żołnierza Ryana i bezpiecznym dostarczeniu go z powrotem do rodziny. Twierdzenie, że Dunkierka jest filmem o bitwie o Dunkirk, nie jest nieprawdziwe. Otoczenie i postacie są jednym. Burzliwe wody kanału La Manche są równie ważne, jeśli nie ważniejsze, niż ludzie, którzy walczyli i zginęli w nich. Choć prowadzi to do interesującego sposobu tworzenia mainstreamowego filmu wojennego, jest to również powód, dlaczego nie chciałbym go znów obejrzeć. W pewnym sensie przypomina to oglądanie dokumentu bez włączonej narracji. Odszedłem pod wrażeniem, a jednocześnie emocjonalnie i intelektualnie niezaspokojony.