Dunkierka Dunkirk

Zdecydowanie upór reżysera na narzucanie swojego ulubionego elementu we wszystkich swoich narracjach zbliża się do przesady przypominającej nadużycie Shyamalana...

Byłem trochę rozczarowany tym filmem. Oczekiwałem o wiele więcej. Pod względem kinematograficznym był genialny i był to film z pełnymi wydarzeń i akcji, który pozostawił mnie trochę odłączonego. Nic nie wiemy o tych postaciach, które widzimy, i osobiście nie czułem żadnych emocji wobec filmu, chociaż chciałem. W połowie filmu poczułem się dość znudzony, cały czas oczekiwałem więcej.

Napięty film wciąga cię do skazanej grupy. Ci, którzy są doświadczonymi historykami wojennymi, będą mieli zastrzeżenia do niektórych części Dunkierki, zwłaszcza oddzielenia angielskich i francuskich wojsk podczas ewakuacji oraz statków użytych do ich ewakuacji. Dunkirk używa kilku sztuczek, aby cię zaangażować. Pierwszą z nich jest tykający zegar w tle, który przesuwa cię ku ostatniemu dniowi. Widzimy przecinające się sceny z różnych okresów przed, podczas i po trakcie. Aktorstwo jest doskonałe, a wierzytelność osiągnięta jest za pomocą modeli samolotów, mundurów, falochwylotów itp. Wstrzyknięcia przyjaźni i następna strata kierują naszą sympatię ku cierpiącym. Harry Styles jest bardziej niż kompetentny jako młody żołnierz, a Kenneth Branagh przynosi uczciwość i wigor do swojej roli jako zmęczony i stanowczy lider. Jeśli miałoby się do czegoś odnieść jedno przeoczenie, to jest to brak skupienia na niemieckiej stronie w tej sprawie. Nasze kilka spojrzeń to niemieccy wojownicy i tak dalej, bez wyjaśnienia wydarzeń na froncie. Ogólnie doskonały film wojenny, który powinien być wśród twoich dziesięciu najlepszych, jeśli nie wśród pięciu najlepszych (będzie ciężko wypchnąć Cichą na zachodzie, Apokalipsę teraz, Szlaki chwały, Ratując ryanów i Tora Tora Tora!, między innymi). Gorąco polecam dobrze 8/10.

Dunkierka to piękny i niekonwencjonalny epicki film o II wojnie światowej, który jest niewątpliwie fascynujący, ale podejmuje ryzyko, które może zniechęcić niektórych widzów. Gdy ludzie mówią o filmie, myślą, że chodzi o otoczenie, ale tak naprawdę chodzi o postacie. Ratowanie żołnierza Ryana nie jest o II wojnie światowej. Opowiada historię o grupie żołnierzy zadanych znalezieniem młodego żołnierza Ryana i bezpiecznym dostarczeniu go z powrotem do rodziny. Twierdzenie, że Dunkierka jest filmem o bitwie o Dunkirk, nie jest nieprawdziwe. Otoczenie i postacie są jednym. Burzliwe wody kanału La Manche są równie ważne, jeśli nie ważniejsze, niż ludzie, którzy walczyli i zginęli w nich. Choć prowadzi to do interesującego sposobu tworzenia mainstreamowego filmu wojennego, jest to również powód, dlaczego nie chciałbym go znów obejrzeć. W pewnym sensie przypomina to oglądanie dokumentu bez włączonej narracji. Odszedłem pod wrażeniem, a jednocześnie emocjonalnie i intelektualnie niezaspokojony.

_Dunkirk_ był ulubionym filmem mojego najlepszego przyjaciela w 2017 roku. Trudno mi zrozumieć, co tak bardzo go do tego filmu przyciągnęło. Trudno mi powiedzieć cokolwiek pasjonującego o _Dunkirk_ w ogóle. Wydaje mi się, że poczułem pewne napięcie w wcześniejszych momentach, a niektóre ujęcia były piękne... Chyba? Szczerze mówiąc nie pamiętam. _Dunkirk_ przeszedł obok mnie w najmniej wpływowy sposób możliwy, a potem, jak przypływ, zniknął.

Chcę zacząć od tego, że jestem zmęczony widząc wielkie nazwiska w każdym filmie, uważam, że czasem wielkie nazwiska aktorów mogą bardziej zaszkodzić filmowi niż przynieść korzyści. Dunkierka świetnie poradziła sobie z umożliwieniem nam skupienia się mniej na aktorach i bardziej na historii. Czułem, że ten film wciągnął mnie do historii i pozwolił mi na własnej skórze doświadczyć niektórych z życiowych przeżyć.

Po pierwsze, kto wpadł na pomysł „Załóżmy wszystkich chłopaków, którzy wyglądają dokładnie tak samo”? Przy całym przeskakiwaniu w historii nie mogłem zorientować się, kto był gdzie i co się działo połowę czasu. Rozumiem, co próbował osiągnąć po stronie kinematografii, ale dla widza było trudne śledzenie tego wszystkiego.

Obejrzałem ten film dość długo. Głównym powodem jest to, że trochę niechętnie oglądam film, w którym historia jest dość dobrze znana, zanim siądzie się, aby go obejrzeć. Jednak kilka dni temu wreszcie to zrobiłem i, biorąc pod uwagę całe to zamieszanie, muszę powiedzieć, że spodziewałem się więcej, znacznie więcej. Oczywiście film jest kinematograficznie bardzo dobrze wykonany. Aktorstwo, kamera i wszystko to jest doskonałe. Niestety, to wszystko.

Bardzo dobrze. Dunkierka, jak można by się spodziewać po reżyserze, jest niezwykle dobrze zrobiona. Szczególnie podobało mi się, jak jest nakręcony film, montaż dźwięku i muzyka. To jest film o wydarzeniu z drugiej wojny światowej, który można obejrzeć. Osobiście nie powiedziałbym, że jest tu wyróżniający się występ aktorski. Nie mam na myśli tego negatywnie, to raczej film o grupie ludzi niż o jednostkach - co przypuszczam było intencją. Są tu nadal dobre występy, od takich osób jak Tom Glynn-Carney i Jack Lowden. Film zawiera także gwiazdorskie nazwiska, w tym Toma Hardy'ego, Cilliana Murphy'ego i Marka Rylance'a. Muzyka i sposób, w jaki skomponowane są sekwencje, to to, co podnosi ten film, podczas gdy tempo jest prawie idealne - mogliby łatwo wydłużyć ten film do 2 godzin i 15 minut, jak większość filmów wojennych, ale trzymanie go w około 1 godzinie i 47 minut było mądrym wyborem. Nadal mam wrażenie, że mógłby być większy, ale nadal czerpałem z niego rozrywkę.

Zaczyna się dobrze, z małym wglądem na brytyjskiego żołnierza, który był równie nieprzygotowany jak Wielka Brytania do wojny. To ładne zwiastun...

Biorąc pod uwagę jakość i talent zaangażowanych osób, budżet i wszystkie zmienne, film jest nieodpustnie rozczarowujący. Katastrofa w Dunkierce była jednym z otwierających momentów II wojny światowej: w obliczu niepowstrzymanego postępu niemieckich wojsk mieszanka brytyjskich, belgijskich i francuskich żołnierzy została zepchnięta do kanału La Manche, umacniając się we francuskim Dunkierce. Perspektywy nie mogły być gorsze: w ciągu kilku tygodni setki tysięcy wyczerpanych żołnierzy aliantów znalazło się otoczonych potężną dywizją pancerną i ciągłymi atakami niemieckiego lotnictwa, nie mając portu zdolnego do ewakuacji, która odbywała się za pomocą mniejszych jednostek w tzw. „Operacji Dynamo". I wszystko wskazywało na to, że po Francji nastąpi inwazja Niemiec na Anglię, więc Brytyjczycy nie mogli być bardziej zaniepokojeni.

Tak.

Stojąc w obliczu nieuchronnej zagłady, ponad 400 000 żołnierzy uwięzionych na plażach Dunkierki zmaga się z bombardowaniem ze strony przewyższającej niemieckiej siły powietrznej i lądowej. Christoper Nolan potrafi skondensować w kolejne 95 minut ponury charakter sytuacji i czyste zdeterminowanie zwykłych żołnierzy; jak radzą sobie ze strachem, uczą się zaufania i współpracy z innymi z wielu różnych narodów - gdy logistyczny koszmar repatriacji stopniowo nabiera kształtu. Przyglądamy się perspektywie trzech jednostek, gdy próbują przetrwać i wrócić do domu, naprawdę odczuwając egzystencjalne zagrożenie, z którym każdy z nich się mierzy; niektórzy odważniej niż inni. Wydarzenia są historycznymi faktami, ale występy Fionna Whiteheada, Barry'ego Keoghana są znakomite i doskonale wiarygodne. Wspaniała obsada z Tomem Hardym, Sir Kennethem Branaghem i Markiem Rylance'em wśród wielu innych przyczyniła się do autentyczności tej doskonale sfotografowanej (często korzystającej z o wiele bardziej intymnego pokrycia z punktu widzenia podmiotu) produkcji nominowanego do Oscara Hoyte Van Hoytema. Skąpość scenariusza również pomogła przekonać o okropieństwie ich sytuacji - zdecydowanie przypadek, gdy mniej znaczy więcej.