Tarzan Tarzan

Tarzan prędko przemierza oczarowującą dżunglę, kończąc erę renesansu Disneya dzikim entuzjazmem. Dwa światy, jedna rodzina. Niewinny mały chłopiec, około czterech lat, został eskortowany po raz pierwszy do kompleksu kinowego. Uprzejmie prosił o wiadro słodkiego popcornu z polistyrenu i wszedł do słabo oświetlonej sali kinowej, szukając odpowiedniego miejsca, które maksymalizowałoby jego doświadczenie z filmu. Trailery ruszyły, tłumiąc wewnętrzne podekscytowanie z pełnometrażowego filmu, który dopiero miał się rozpocząć. A potem to się stało. Logo Disneya pojawiło się. Był czas. Rodzina przetrwująca katastrofę statku, kolonizująca niezbadaną dżunglę, podczas gdy emfatyczny głos Phila Collinsa napędzał narrację. Lampart niszczący małego goryla, a następnie brutalnie zabijający angielską parę, pozostawiając tylko ich płaczące niemowlę. Jego smutne echa rozbrzmiewały w dżungli, aż samiczka goryla go adoptowała. Adoptując ludzkie dziecko. Tarzan. Czteroletni chłopiec, naiwny wobec okrucieństwa natury, był zafascynowany kolorową animacją. Mnóstwo emocji. To czyste Disneyowskie czary. To był początek nowo odkrytej miłości do kina. Uwielbienie, którego już nigdy nie potrafił odrzucić. Tak, to czteroletnie dziecko, to byłem ja.

Produkcja Disneya, która obiecywała znacznie więcej niż dostarczyła. Jak każde dziecko urodzone w ostatnich kilku dziesięcioleciach, wychowywałem się na filmach Disneya jako dziecko. Jednak z jakiegoś powodu nie pamiętam, dlaczego ten film mnie nigdy nie zainteresował i nigdy go nie widziałem aż do dzisiaj. Po jego obejrzeniu jestem naprawdę niezadowolony. Największy problem, jaki poczułem w tym filmie, to ubóstwo i brak inspiracji scenariusza, który jest luźną adaptacją oryginalnej historii napisanej przez Edgara Rice Burrougha. Postacie nie są najlepiej zaprojektowane, jest tu wiele irytujących postaci (ojciec Jane, goryle, a w szczególności Terk i Tantor, bardzo nieszczęśliwy duet postaci pobocznych) i nawet sam Tarzan jest słabo zaprojektowany i nieciekawy.