Indiana Jones i artefakt przeznaczenia Indiana Jones and the Dial of Destiny

Indiana Jones i Diałka Przeznaczenia jest bardziej powiązana z niedawnym sequalem niż z dalekimi kuzynami oryginalnej trylogii. Próbuje wziąć formułę franczyzy i nieco ją wstrząsnąć; wrzuca cameo, nawiązania i odniesienia, ale cierpi na ten samy problem, z jakim boryka się każdy niedawny film z Lucasfilm. To kolejne nowoczesne Disneyowskie reboot sequel z postaciami dziedziczonymi z przeszłości, a 'dziwną i dowcipną' nową postacią, która nam jest przedstawiona. Ten typ postaci poznajesz, kiedy z lęku robi żarty z nietolerancji laktozy złego gościa albo czegoś losowego, ponieważ postać ta ma nieskazitelną pewność siebie. Są znawcami na każdy temat związany z fabułą, pyskują, bo zawsze mają rację, są złośliwi, gdy są przetrzymywani i zawsze mają plan ucieczki. Tę postać gra Helena (Phoebe Waller-Bridges), i może być jedyną konsekwentną postacią w filmie. Co do reszty zespołu, Boyd Holbrook jako Klaber mówi raz w filmie, a potem goni Jonesa w każdej scenie; Mads Mikkelsen jako Jürgen Voller jest najbardziej zapomnianym antagonistą franczyzy, Antonio Banderas jest z filmu szybciej, niż się w nim pojawił, a na koniec, Harrison Ford jako Dr. Jones niestety wraca tylko dla ładnej wypłaty. Nie mam nic przeciwko samym występom. Obsada jest niezwykle utalentowana, ale ten zespół nie jest w stanie ukryć okropnego dialogu, który tylko potwierdza raczej zapomnianą historię. Ostatecznie, Indiana Jones ma jedną z najlepszych trylogii filmów z odległym uniwersum sequelów. Lucasfilm, po 2008 roku, nie jest już twoją erą.

Legendarny archeolog Indiana Jones (Harrison Ford) powraca w tym, co jest jego ostatnim występem w "Indiana Jones i Tarcza Przeznaczenia". Film jest pierwszy w serii od czasu, kiedy Disney przejął Lucasfilm i pierwszy, który nie korzysta z zaangażowania George'a Lucasa ani reżyserii Stevena Spielberga. James Mangold podjął się obowiązków reżysera i stoi przed wyzwaniem dostarczenia satysfakcjonującego rozwiązania dla serii i takiego, które zrekompensuje rozczarowanie "Indiana Jones i Królestwem Czaszki Krystalicznej". Technologia cyfrowego odmładzania jest imponująca, gdy dostajemy rozszerzoną sekwencję młodszego Jonesa i jego kolegi Basila Shawa (Toby Jones) w szalonym i czasami humorystycznym segmencie, który przywołuje wspomnienia niektórych z najlepszych momentów z serii. Przeniesienie do roku 1969, gdy świat przygotowuje się do świętowania powrotu astronautów księżycowych, Jones zmaga się z nadchodzącym przejściem na emeryturę z nauczania, a także problemami w swoim życiu osobistym. Kiedy postać z jego przeszłości o imieniu Helena (Phoebe Waller-Bridge), która jest przypadkowo jego chrześnica, przywołuje wspomnienia o nieporozumieniu z jej ojcem kilka lat wcześniej w sprawie słynnej Tarczy Przeznaczenia, którą Indiana i jej ojciec byli w stanie odzyskać połowę wcześniej w filmie.

W dzisiejszych czasach wydaje się, że łatwo jest krytykować popularne, komercyjne produkcje po prostu dlatego, że są popularne, komercyjne. Wprawdzie niektóre propozycje tego typu rzeczywiście zasługują na wszelkie krytyki, ale inne, takie jak najnowsza odsłona tego długotrwałego serialu, nie zasługują na niesprawiedliwe ataki skierowane w ich stronę tylko dlatego, że są ofertami mainstreamowymi. Pod wieloma względami jest to bardzo podobne do swoich poprzedników z gatunku akcji i przygody, ale występuje wystarczająco dużo różnic, nowych elementów i mniej znanych elementów, aby utrzymać świeżość i interesującość przez cały czas. Nie sugeruję tym, że ten finałowy rozdział w tej serii akcji i przygód jest bez wad - jest zbyt długi, niektóre sekwencje akcji mogłyby być łatwo przycięte (pomimo że zazwyczaj są dobre) i fabuła ma tendencję do nieco zwijania się w środku. Jednak Indiana Jones ponownie dostarczył nam porywający czas z absorbującą narracją, intrygującym zestawem zwrotów akcji i skrętów oraz szeregiem kolorowych postaci, które walczą o swoje miejsce w torcie (o ile nie cały tort). Film również dostarcza fanom serii zręcznie wykonane akcenty, aby zamknąć serię, bez zwisających oczywistych lub niejasnych marchewek o tym, że ma przyjść więcej lub jakiekolwiek nadchodzące ponowne uruchomienie. Reżyser James Mangold skutecznie kładzie serię do łóżka i ładuje ją ładnie, zaokrąglając wszelkie pozostałe krawędzie, czego zasługuje ona i jej fani. Więc wszystkim tym cynikom, którzy bezwstydnie krytykują tę premierę, aby być modnymi czy hip, mogę tylko powiedzieć: „cicho i stracić już tę postawę.”

Serię Indie bardzo lubię, więc nie sprawia mi przyjemności powiedzieć, że uważam to za nie do oglądania. Naprawdę przemysł rozrywkowy w USA, kiedy zrozumiecie, że wielu z nas nie jest zainteresowanych „wiadomością”.