Park Jurajski: Zaginiony Świat The Lost World: Jurassic Park

Jeśli pokochaliście charyzmatycznego doktora Iana Malcolma z pierwszego filmu, przygotujcie się na to, że stanie się on główną postacią i od razu zostaną mu odebrane wszystkie interesujące cechy charakteru! Czy oryginał sprawił, że wierzyliście, że dinozaury chodziły po Ziemi dzięki bezproblemowemu połączeniu efektów praktycznych i przełomowego CGI? Szkoda! To też już nie istnieje! Poczucie zdumienia? Zniknęło! Podziwiajcie, jak każdy aktor dzwoni przez absurdalnie nadmierny czas trwania w: _Park Jurajski II_! Mam na myśli, _Park Jurajski II: Zaginiony świat_... Mam na myśli, _Zaginiony świat_! Mam na myśli, _Zaginiony świat: Park Jurajski_ z jakiegoś cholernego powodu.

Zgubiony świat: Jurassic Park jest reżyserowany przez Stevena Spielberga i zaadaptowany do scenariusza przez Davida Koeppa z powieści napisanej przez Michaela Crichtona. W rolach głównych występują Jeff Goldblum, Julianne Moore, Pete Postlethwaite, Vince Vaughn, Richard Schiff, Peter Stormare, Vanessa Lee Chester, Arliss Howard i Harvey Jason. Muzykę skomponował John Williams, a zdjęcia wykonał Janusz Kamiński. Cztery lata po koszmarach związanych z Jurassic Park na Isla Nublar okazuje się, że istnieje drugie miejsce z dinozaurami na Isla Sornar. Dr Ian Malcolm (Goldblum) zostaje zmuszony do stawienia czoła koszmarom ponownie, gdy dowiaduje się, że jego paleontologiczna dziewczyna Sara Harding (Moore) już jest na wyspie jako preludium do zespołu, który zbiera John Hammond (Richard Attenborough), aby udokumentować dinozaury w ich naturalnym środowisku. Kiedy tam dotrą, problemy szybko się pojawiają, szczególnie gdy zespół z InGen przybywa z innymi pomysłami na myśl o dinozaurach.

Zaginiony świat zdecydowanie nie zasługiwał na swoje pierwotnie złe przyjęcie. Oczywiście, jest daleko od niesamowitego Parku Jurajskiego z 1993 roku. Mniej interesujące łuki postaci i ogólnie (głupi) fabuła. Niemniej jednak pozostaje wystarczająco zabawny z równie niezapomnianymi sekwencjami z dinozaurami. Goldblum rządzi.

Czuję, że powinienem podkreślić, że moja ogólnie pozytywna recenzja opiera się na wartości rozrywkowej, a nie na dokładności naukowej i podobnych. To kontynuacja odzwierciedla kilka zwycięskich elementów udanego pierwszego filmu: zatrzymują Iana Malcolma, który był jednym z punktów kulminacyjnych pierwszego filmu; wprowadzają dziecko, ponieważ znacznie dramatyczniej jest narażać dzieci; mają przynajmniej jednego złego faceta, któremu kibicujemy, aby stał się Dino-kolacją; i jest tu wiele sekwencji akcji z przerażającymi pościgami i przerażającymi ucieczkami. Kilka świetnych jedno-linerów ponownie jest przypisanych Ianowi. Moje ulubione zdanie ze wszystkich filmów Jurassic pojawia się na początku. Po obejrzeniu, jak przejdzie obok nich urocze stado Triceratopsów, Ian mówi: „No tak, ooh i ahh; tak zawsze się zaczyna, ale później jest bieganie, a potem krzyki.” I cztery lata po pierwszym filmie nauczyli się jednej rzeczy z innych filmów akcji: zwiększanie liczby ofiar. Dlaczego zabijać kilka osób, gdy można łatwo wysłać duży zespół, aby schwytać dinozaury i zacząć eliminować je po jednym? Nawet mają T-Rexa spacerującego ulicami San Diego jak King Kong na końcu. Więc trzyma się schematu z kilkoma odchyleniami i jest rozrywkowy.

Teraz próbują się odbudować po zniszczeniach, które nastąpiły po pierwszym filmie. Ten film jest dosyć nudny i niewiele się w nim dzieje.

Druga recenzja tego filmu na 2 gwiazdki jest trafna. Zaginiony świat: Park Jurajski ssie na wielu poziomach.

Film Zaginiony świat: Jurassic Park próbuje podążać śladami oryginalnego arcydzieła, ale potyka się po drodze. Spielberg dostarcza niektóre emocjonujące akcje i oszałamiające efekty wizualne, ale brakuje mu uroku i spójności, które uczyniły z Jurassic Parku ikonę. Już od samego początku wydaje się, że czegoś brakuje. Fabuła zaczyna się od słabej podstawy, a motywacje postaci są rozproszone i niejasne, co utrudnia identyfikację z ich podróżą.

Na końcu tego filmu jest piękny cytat od zmarłego Lorda Attenborougha w stylu "... stworzenia nie potrzebują naszej pomocy do przetrwania, potrzebują naszej absencji". Nigdy nie było bardziej prawdziwe słowo, ale niestety nie ożywia to tego filmu-pchacza. Wspomniany pan "Hammond" stracił kontrolę nad swoją firmą i informuje chaotycznego "Malcolma" (Jeff Goldblum), że istnieje miejsce B pełne bestii z pierwszego filmu, a jego nowy zarząd postanowił zmonetyzować je wszystkie. Musi tam dotrzeć pierwszy, uzbrojony w swój sarkastyczny dowcip i doświadczonego Quatermain-eskiego "Tembo" (Pete Postlethwaite) rusza w drogę. Oczywiście, będąc filmem Spielberga, musi tam być irytujące dziecko, a w tym przypadku jest to czarny pasażer "Kelly" (Vanessa Chester) i aby uzupełnić nasz zespół beznadziejnych outsiderów bez uroku, mamy Vince'a Vaughna "Nicka" i Julianne Moore "Sarah". Następnie przechodzimy do całej gamy scen set-piece, wyjętych dosłownie z paszczy (dosłownie) śmierci znów i znów typowych sytuacji od prawdziwych gwiazd show, tylko że straciły one efekt wow ze swojego występu z 1993 roku i teraz wyglądają jak blade imitacje albo coś z odmiennej sterty Ray Harryhausena. Historia jest zbyt histerycznie przewidywalna, kiedy okazuje się, że zawiści i naukowcy stają naprzeciwko siebie oraz żarłoczne dinozaury, zanim nastąpi zakończenie, które jest całkowicie odpowiednie, ale około dziewięćdziesiąt minut później, niż chciałem. Postlethwaite jest jedynym tutaj, kto ma coś w rodzaju charakteru, w wielu aspektach podobny do Boba Pecka z pierwszej części i są tu niektóre niesamowicie kreatywne wizualizacje, ale to jest kontynuacja, której nikt nie będzie wspominał zbyt sentymentalnie.