Śmiertelne zauroczenie Heathers

WYDANY W 1989 roku i wyreżyserowany przez Michaela Lehmanna, „Heathers” gwiazdorzy Winona Ryder jako Veronica, uczennica szkoły średniej w Ohio, która sprzedała się, aby dołączyć do popularnej grupy trzech dziewczyn, wszystkie przypadkowo nazwane Heather (Kim Walker, Lisanne Falk & Shannen Doherty). Im więcej czasu jednak spędza z nimi, tym bardziej odkrywa, że ich nie znosi. Wkracza tajemniczy nowy chłopak, JD (Christian Slater), który ma makabryczne rozwiązanie problemu Veroniki. To dziwaczny film dla nastolatków, który próbuje być ostry i zabawny ze swoim czarnym humorem i otwartym przeklinaniem. Przyszłe filmy były na niego zainspirowane, jak „Jawbreaker” (1999) i być może nawet „Mean Girls” (2004). Komentarz o presji rówieśniczej, samobójstwie nastolatków i niszczącej siłce grupowej jest potężny. Nastolatki mogą być wprowadzane w błąd przez „popularnych” uczniów, tak, ale również mogą być wprowadzane w błąd przez wyobcowanych. Slater wyróżnia się jako swoisty mroczny Fonz z końca lat 80., zdecydowanie jedna z jego najlepszych ról. Ryder jest zaskakująco dobra jako protagonistka. Mówię „zaskakująco”, ponieważ nigdy nie byłem wielkim fanem jej (choć nie miałem też do niej antypatii). Pierwszy akt jest całkiem dobry, ale historia staje się monotonna w środku; na szczęście ostatnie 20 minut ożywiają. Atmosfera końca lat 80. jest niesamowita. Nie będę tego zdradzać, ale oryginalne zakończenie było o wiele bardziej makabryczne. Mieli alternatywne zakończenie, którego nie wybrali. Wydaje się, że studio naciskało na scenarzystę/reżysera, aby poszedł z teatralnym zakończeniem, co popieram. To historia o zbawieniu. Bycie wprowadzonym w błąd przez skorumpowane osoby na jakiś czas nie definiuje człowieka na zawsze.

Ten film to satyra na liceum, która jest absolutnie wspaniale wykonana. To wszystko, czego obecne licealne dramaty pragną być. Jest ciemny, zabawny, ale nie traci swojego znaczenia z powodu głupich żartów. Doskonale pokazuje piekło, jakie jest liceum (i społeczeństwo jako całość). Podobnie jak na liceum, tak i w życiu są Marthy i Heathers wszędzie.

Heathers jest prawie jak czarna wersja filmu Buntownik bez powodu (1955) i stanowczo zgłębia skomplikowane labiryntowe głębiny nastoletniego niepokoju i wychodzi z radykalnym i po prostu morderczym antyspołecznym rozwiązaniem. Jest przepełniony w znacznym stopniu nieistotnymi zmartwieniami hierarchii, która istnieje we wszystkich szkołach w większym lub mniejszym stopniu i dostarcza kilka surowych przykładów tej najokrutniejszej i bezlitosnej. Kto chciałby znowu być nastolatkiem? Tak czy inaczej, niezależnie od tego, jak ciemny staje się ten film i jak blisko Veronica jest pozbycia się Heathers z tytułu, wciąż się waha w ostatniej chwili i zatrzymuje się (nawet powstrzymuje chętnego J.D. przed wysadzeniem szkoły w powietrze materiałami wybuchowymi). Wiadomość tutaj jest prosta: Całkowite zniszczenie szkoły i wszystkiego, co reprezentuje dla wyobcowanych nastolatków wszędzie, nie jest odpowiedzią na nierozliczalne problemy życia.