Everest Everest

Reżyser Baltasar Kormákur w swojej rozległej wizji tematycznie porusza egzystencjalny pęd, który pochłania ekstremalnych wspinaczy, którzy próbują podbić tak surowe warunki...

Rok 1996, a wielka matka natura znów gra swoją kartą.

Jeden z najbardziej realistycznie podejrzanych filmów przygodowych opartych na faktach. Byłem całkowicie zaskoczony tym filmem. Ponieważ spodziewałem się filmu w stylu 'Granica pionowa'. Ale ten był bardzo realistyczny i jeszcze bardziej realny. Zazwyczaj podczas adaptacji prawdziwych wydarzeń na ekranie tworzy się zbyteczne kaskaderskie akcje w celu skomercjalizowania produktu. Ale ten był zbyt blisko prawdziwej przygody, jakby był filmem dokumentalnym. Film był emocjonalnie bardzo silny. Brak rozwoju postaci, nie indywidualnie, ale cały film skupiał się na jednej konkretnej ekspedycji podjętej przez kilka zespołów trekkingowych, która poszła źle po tym, jak uderzyła w nich burza. Jest to jeden z najlepszych filmów Jasona Clarke'a w roli głównej, jak również dla reżysera filmu 'Kontrabanda'. Zdecydowanie żałuję, że przegapiłem go w cyfrowym 3D. To dobre oglądanie, absolutnie odświeżające w porównaniu z głównymi filmami komercyjnymi.

Przeczytałem dziesiątki książek o wyprawach wspinaczkowych, a kilka o tej konkretnej katastrofalnej sezonie wspinaczkowej, w tym bestsellera Jona Krakauera. Ogólnie uważam, że dobrze oddali wydarzenia w tym filmie, co ma sens, ponieważ skorzystali z wiedzy specjalistycznej Guya Cottera, wspinacza i partnera biznesowego Roba Halla, jednego z liderów ekspedycji na czele tej tragedii. Robią odpowiednią pracę przedstawiając wielkość góry, jednocześnie skupiając się na interakcjach międzyludzkich i osobistych wyzwaniach fizycznych postaci. Fabuła jest dość wierna wydarzeniom, a dialog jest dobrze napisany. Dokonali zmian, oczywiście, takich jak szczegóły sceny ratunku helikopterem, ale pozostali wierni ważnym sprawom. Myślę, że zgadzam się z wspomnianym wyżej Guyem Cotterem, który w wywiadzie stwierdził, że życzyłby sobie, aby głębiej ukazano motywacje wspinaczy ryzykujących swoje życie wchodząc w "Strefę Śmierci". Dla niektórych wspinaczy Everestu ich powody są banalne: zdobycie szacunku mówiąc, że to zrobili, "inspirowanie" innych, aby byli najlepsi, czy nawet zarabianie pieniędzy i zdobywanie pewnego stopnia sławy. Ale prawdziwi wspinacze kierują się czymś głębszym, bliskim temu, co uważają za swoją tożsamość. Nie mogą nie wspinać się. Czują podniecenie wyzwaniem swoich fizycznych granic i docenianiem rzadkiej piękności na wysokich wysokościach. Gdyby to było łatwe, może by tego nie robili tak wiele, będąc w pewien sposób uzależnieni od bólu, zimna i niebezpieczeństwa. Gdy są na górach, marzą o domu; gdy są w domu, marzą o górach. Przypomina mi to starzejących się mistrzów boksu, którzy nadal walczą, gdy powinni przejść na emeryturę. Oczywiście, chcą pieniędzy, ale nawet dobrze sytuowani mistrzowie mogą nadal walczyć i znosić ból i cierpienie w ringu dla oklasków tłumu i dodatkowego uznania, które może im to przynieść.