Birdman Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)

Montażowa spontaniczność lub (głupie szczęście) To nie fair. Uwielbiam Raymonda Carvera, długie ujęcia, teatr, Batmana, dachy i zaułki NYC, warstwowanie auto-referencyjnej fikcji, zwariowaną fantazję, proces twórczy, szalony logistykę nieprzerwanego filmowania, bezproblemowe składanie zmieniających się środowisk, wchodzenie w nierozstrzygnięte przestrzenie umysłowe, demonstracje samotnego obłędu i nieznośnego oczekiwania na bycie, bycie osądzonym, bycie wygwizdanym, nie-byciem, odstąpieniem, deliryczne przynęty, egzystencjalne przyciemnienia, magiczny surrealizm, telekinetyczna furia, sny o lataniu, rzucanie tantr, kruchego, a jednak niezwyciężonego ego, nieskazitelnie skonstruowanego chaosu, powtarzającego się szczytu zakończenia wszystkiego - gdzie do diabła dochodzi ten cholerny improwizowany bębnienie? - ach tam, a tam, tak absurdalne, nie przestawaj, ujęcie musi trwać, przedstawienie musi trwać, "Nie jesteś ważny, przyzwyczaj się," powiedziała, ale tyle niepokoju go przytłacza, związany z piórową fantazją, dokuczliwe przypomnienie tego, co kiedyś było, albo mogło być, odmawiając wierzenia, że jest za późno wzbić się do dawnych wysokości, a jednak uziemiony czasem i grawitacją, uwięziony w narracji, uwięziony w konstrukcji, "Jesteś aktorką, kochanie," mówi inna, "nie masz szacunku dla samej siebie" i wszyscy aktorzy są w grze, Keaton i Stone skupieni, znając ból, udają, że im nie zależy lub udają, że liczą się, nie potrafiąc być autentyczni, aktorzenie nad aktorzeniem, meta-aktowanie meta-fikcją meta-filmowaną z meta-krytyczną wiadomością: tak, jesteśmy wszyscy pomieszani i meta-je*bani, ale po oddaniu strzału sobie w nos na wstyd dla oszustwa, odkryciu niespodziewanej cnoty ignorancji, odkryciu warstw pretensji i samoznaczenia, możesz znaleźć chwilową nutkę czystej, nieskomplikowanej niewinności. To nie fair. Kocham to s*ranie!

Na początku chciałbym powiedzieć, że większość filmów, w których gra Naomi Watts, lubię, i myślałem, że ten też będzie dobry, przecież ma wysokie oceny, ale nie dajcie się zwieść sławnym aktorom, którzy grają w tym filmie. Nie dajcie się zwieść i myśleć, że film jest dobry. Nie, wcale nie. Ten film to kompletna klapa. Miał być komedią, ale ja nawet nic w nim zabawnego nie znalazłem. To po prostu wielki bałagan. Zaczęłem go oglądać i nie wytrzymałem dłużej niż 30 minut, był tak nudny i nieciekawy, że zasnąłem. Nie mogę uwierzyć, że ludzie tak wysoko oceniają ten film, a co gorsze - ten film zdobył Oscara. To znowu dowodzi, że oceny i Oscar nie zawsze są dokładne.

Ten film opowiada historię aktora na schyłku kariery, zwanego Rigganem Thomsonem (genialnie zagrany przez Michaela Keatona), który kiedyś był gwiazdą serii filmów o superbohaterze znanego jako 'Birdman'. Pokazuje nam jego podróż do zrealizowania broadwayowskiej produkcji, zaczynając od pierwszych prób i czytań scenariusza. Co następuje, to genialne zbadanie kultury celebrytów w interesujący i satyryczny sposób.

„Jestem nic. Nawet tu nie ma.“ Fabuła filmu Birdman opowiada o znanym aktorze (Michael Keaton) - słynnym z wcielania się w ikonicznego superbohatera - walczącym, aby wystawić sztukę na Broadwayu. W dniach poprzedzających premierę zmaga się z własnym ego i próbuje odzyskać rodzinę, karierę i samego siebie. Birdman to jeden z najlepszych filmów roku 2014. Micheal Keaton daje znakomite występy i zasłużenie mówi się o zainteresowaniu Oscarem za jego grę aktorską. Edward Norton i Emma Stone również są doskonałymi aktorami. Cały film jest nakręcony tak, aby wyglądał jak jeden ujęcie, co jest niesamowicie dobrze zrealizowane. Birdman ma genialne przesłanie o krytykach filmowych dzisiaj, które nie jest nachalne i wyraźne. Postać Keatona ma jedną z najlepszych scen w historii kina. Nie mam żadnych poważnych problemów z tym filmem i polecam go ludziom, ponieważ jest jednym z moich ulubionych filmów z 2014 roku.