Tokijska opowieść 東京物語

Konieczny film, tak jak konieczne są warzywa.

Starsze małżeństwo opuszcza swoją małą rybacką wioskę, aby podróżować do Tokio, odwiedzić swoje dzieci i wnuki. Uzbrojeni w mały lunch i najbardziej idealnie zapakowany walizkę, jaką kiedykolwiek zobaczysz, wyruszają w podróż pociągiem do metropolii. Po przybyciu jednak odkrywają, że chociaż są wystarczająco mile widziani - ich syn „Koichi” (Sô Yamamura) - pediatra, i jego siostra „Shige” (Haruko Sugimura) - kosmetyczka, są raczej pochłonięci własnymi życiami i mają mało czasu spędzić z rodzicami. W kraju, gdzie obowiązek to wszystko, ten film przedstawia dość nieczuły, chociaż nigdy bezwzględny, sposób, w jaki starsza para jest przenoszona tu i tam, do spa zapełnionego młodymi ludźmi, a ostatecznie w opiekę owdowiałej córki „Noriko” (Setsuko Hara), która znajduje czas, aby się nimi zająć i stara się ich zabawić. Film bierze sobie czas. Delikatne występy starszej pary są przyjemnością do oglądania, zwłaszcza gdy on „Shukichi” (Chishû Ryû) wypije trochę saki z przyjaciółmi; a ona „Tomi” (Chieko Higashiyama) jest doskonała jako cierpliwa, życzliwa żona, która ma stoicyzm, który jest zarówno zabawny, jak i godny podziwu. Wszystko sprowadza się do dość smutnego i poruszającego zakończenia, pozwalając na krótkie pojawienie się ich drugiego syna „Keiso” (Shirô Ôsaka) dla wniosku, który jest zarówno przygnębiający, jak i dziwnie dopasowany. To pięknie opracowane spostrzeżenie zmieniających się dynamik rodzinnych, priorytetów i po prostu brania ludzi za pewnik.