W podziemiach Planety Małp Beneath the Planet of the Apes

James Franciscus kontra mutantowi szaleńcy! Wspaniałe, ciemne kontynuacja oryginalnej klasyki, która przekracza smutne zakończenie oryginału i daje nam jeszcze bardziej przygnębiające! Nie lada wyczyn, biorąc pod uwagę, jak ponury był koniec pierwszego filmu. Kocham ten film. Legendarny James Franciscus (Dolina Gwangi) to astronauta Brent - wysłany, aby odnaleźć zaginionego Taylora. Oczywiście znajduje go głęboko pod ruinami postapokaliptycznego miasta - uwięzionego przez psychotycznych mutantów z mocą telepatii. Tymczasem te natrętne małpy maszerują do miasta, aby dowiedzieć się, co się dzieje i o co chodzi w związku z doniesieniami o ukrzyżowanych małpach i krwawiących posągach. Wszystko to prowadzi do szokującego finału, którego długo nie zapomnicie. To wszystko jest dość niepokojące i dlatego właśnie odnosi sukces.

Klasyczne sci-fi przygoda z zabójczym zakończeniem. Spośród pięciu oryginalnych filmów „Planeta Małp” tylko pierwszy (1968) i ten sequel „Pod” (1970) są naprawdę świetne i warte uwagi. Trzy prequele pogarszają się: „Ucieczka z” (1971) ma swoje punkty zainteresowania i rozrywki, „Podbój” (1972) jest w porządku, ale zbyt jednowymiarowy, a „Bitwa o” (1973) jest słaba. „Pod” jest jedynym prawdziwym sequelem, dlatego zarówno oryginał, jak i „Pod” powinny być traktowane jako jedna długa historia. Fabuła obraca się wokół astronauty Jamesa Franciscusa, który ląduje na planecie małp w poszukiwaniu Taylora i jego załogi. Nawiązuje kontakt z prymitywną kobietą, która znała Taylora (Nova, grana przez oszałamiającą Lindę Harrison) i wyrusza w podróż, aby go odnaleźć, prowadząc najpierw do miasta małp, a następnie do „zakazanej strefy”, zniszczonego przez holokaust terenu z tajemniczym schronieniem podziemnym.

Przyjemne głównie dzięki powracającym członkom obsady, ta pierwsza kontynuacja mogła być o wiele lepsza. Niestety, to ma napisane wszystko "chwyt na pieniądze". Heston był niechętny do powrotu i zgodził się tylko wtedy, gdy obiecano mu, że jego postać Taylor umrze. Możemy tylko zastanawiać się, co by było, gdyby był bardziej entuzjastyczny, być może byłby porządny wątek i scenariusz? Westchnienie...

Dość daleko od swojego poprzednika, nawet jeśli <em>'Pod Planetą Małp'</em> nadal jest dobrym filmem. Charlton Heston rzekomo początkowo nie był zainteresowany powrotem do sequela, ale ostatecznie wrócił na krótko, aby zakończyć losy swojej postaci - i najwyraźniej nawet przekazał swoją opłatę na cele charytatywne. Dlatego nie widzimy go tutaj zbyt wiele, co jest szkoda, ale biorąc pod uwagę powyższe, wyszło to wystarczająco dobrze. James Franciscus przejmuje od Hestona i radzi sobie dobrze, ten pierwszy zdecydowanie jest lepszy z dwójki, ale Franciscus jest znośny. Kim Hunter, Maurice Evans i Linda Harrison wracają, chociaż pierwsi dwaj grają drugie skrzypce - włącznie z nowicjuszem Jamesem Gregorym; Gregory jest solidny. Jeśli chodzi o inne części filmu, charakteryzację itp., jest to w zasadzie to samo co w oryginale. Nawet fabuła wydaje się podobna przez sporą część tej produkcji, chociaż ostatecznie idzie własną drogą. Jestem jeszcze bardziej zainteresowany obejrzeniem kolejnych sequeli, biorąc pod uwagę zakończenie tego filmu z 1970 roku, które było rzekomo zamierzone - przez tych na miejscu, że tak powiem - jako ostatni wpis; wydaje się, że studio nie było zgodne z tą decyzją.

Powrót postaci "Taylora" w wykonaniu Charltona Hestona na początek i koniec tej w zasadzie dość słabej kontynuacji, w której główną rolę gra James Franciscus jako "Brent". On także jest astronautą, który ucieka przed gniewem małp, gdy spotyka się z "Novą" (Linda Harrison). To szczęście, bo szuka "Taylora" i była jego dziewczyną na chwilę. Czy potrafi go doprowadzić do niego, zanim go dopadną ścigający ich żołnierze? No, doprowadza go do podziemnego miasta, które zamieszkują ludzie z religijnymi fanatykami o niezwykłych zdolnościach telepatycznych i czczą (złotą) głowicę nuklearną jako swojego boga. Tak, to wszystko jest trochę słabe. Jest to nadmiernie napisane, brakuje tu akcji, żeby to utrzymać, i nigdy nie zrozumiałem flirtu Hollywoodu z Hestonowym Franciscusem, który wyglądał dobrze bez koszuli, ale faktycznie oferował bardzo niewiele, jeśli chodzi o charakteryzację. Koniec mi się całkiem podobał - tylko żałowałem, że nie nadszedł może pół godziny wcześniej! Na pewno jeszcze więcej przyjdzie - miejmy nadzieję, że będą lepsze.