Szklana pułapka 3 Die Hard: With a Vengeance

Z tą recenzją po raz pierwszy spotkałem się z filmem DH (i do tej pory widziałem tylko ten film podczas jego pierwotnej premiery), czuję cichą satysfakcję, że z czasem zdaje się stał się ulubionym filmem ludzi z serii, obok oryginału. Jest o wiele bardziej oryginalny niż jego poprzednik i ma znacznie wyższej klasy aktorów wspierających w postaci Jeremy'ego Ironsa i Samuela L. Jacksona - nie wspominając o najlepszym reżyserze, jakiego kiedykolwiek miała ta seria.

Duży, głupi, zabawny film akcji z Bruce'em Willisem i Samuelem L. Jacksonem w Nowym Jorku

Bruce Willis powraca jako "McClane", tym razem używany jako zabawka przez terrorystę telefonicznego o imieniu po prostu "Simon". Niepewny, dlaczego ten człowiek się na niego skupił, teraz jest wysyłany na serię misji po mieście - zawiedź i może eksplodować niszczycielska bomba. Po drodze udaje mu się pozyskać pomoc Samuela L. Jacksona ("Zeus") i razem muszą powstrzymać więcej rzezi - i udaremnić ostateczne zamiary sprawcy. Czasami jest to trochę powtarzalne, ale między Jacksonem a Willisem jest dużo chemii; ich wyzwania są nieco bardziej intelektualne i zabawne, a fabuła dobrze rośnie aż do dość ekscytującego, chociaż trochę zbyt naciągniętego, finału z łotrem, którego głos powinniśmy od razu rozpoznać po telefonie. To po prostu proste, bezpośrednie przygodowe akcje bez romansu czy rodzinnych bzdur, które by je zagracały, i całkiem mi się to podobało.

Die Hard with a Vengeance (1995) jest krokiem naprzód w porównaniu do drugiej części, ale wciąż nie uchwytuje tego, co uczyniło pierwszy film wielkim. Fabuła pomija wszelkie budowanie napięcia i rzuca McClane'a prosto w miasteczko umysłowych łamigłówek, co utrzymuje szybkie tempo, ale sprawia, że wszystko wydaje się bardziej skryptowane niż naturalne. Zamiast budować napięcie, film pędzi z jednej sceny do drugiej, sprawiając, że postacie po prostu podążają za tropem bez zadawania pytań. Scenariusz ma kilka świetnych przepychanek, zwłaszcza między Bruce'em Willisem a Samuelem L. Jacksonem, których dynamika niesie wiele z filmu. Ale ogólna historia bardziej przypomina strukturalną grę niż nieprzewidywalną sytuację na przetrwanie, co odbiera napięcie.