Szklana pułapka 2 Die Hard 2

Wspaniała zabawa ponownie obejrzeć to po sprawdzeniu oryginału po raz pierwszy. Jedna z najlepszych franczyz filmowych tam, na pewno.

Miałem 10 lat w 1990 roku, uwielbiałem Szklaną pułapkę, a nienawidziłem Szklanej pułapki 2. Teraz mam 40 lat i znów to oglądam i.... w porównaniu do dzisiejszych filmów jest całkiem niezły. Gdyby powstał w 2020 roku, byłby to 10 gwiazdkowy przebój, o którym cała Ameryka by szalała, z wyjątkiem grupy, która uważa, że wszystko jest polityczne. Ale tak się nie stało, film wyszedł w 1990 roku i dlatego był poniżej średniej jako film akcji, który w żaden sposób nie dorównał pierwszej części. Problem w tym... Piszę tę recenzję w 2020 roku. Dziś to dobry film, jeśli porównasz go z większością filmów w kinach dzisiaj, a zwłaszcza z nowymi filmami Szklana pułapka.

Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek potrzebowałby napisać podręcznik instruktażowy dla terrorystów, który demonstrowałby, jak maksymalizować chaos i zniszczenie w obiekcie, to mógłby zrobić o wiele gorzej niż zatrudnić usługi Bruce'a Willisa. W tym świetnym filmie akcji przygodowy, jest „Lt. John McClane“, który znajduje się pośród porwania - ale tym razem to nie jest samolot, który jest porwany, to całe lotnisko - i to wszystko po to, aby handlujący narkotykami generał mógł uciec przed sprawiedliwością z pomocą kilku zdradliwie wyszkolonych wojskowych. Willis ma mnóstwo charyzmy i potrzebuje jej, gdyż musi przekonać sceptyczne władze i innych policjantów o krytycznym zagrożeniu - i to wszystko przed nadlatującym lotem, który przewozi jego żonę (z dość zabawnym pobocznym wątkiem) wyczerpie się paliwo. Dialogi są czasami dość błyskotliwe, a Tom Bower w roli „Marvina” (sprzątacz, który również zostaje wciągnięty) wypada dobrze. Brakuje mu grozy, być może styl charakteryzacji Willisa jest po prostu trochę zbyt zrelaksowany; uśmiech i błysk w oku - ale to nadal pełen akcji thriller z mnóstwem efektów specjalnych i ledwo unikających sytuacji, które wypełnią kilka godzin w świecie bezmyślnego kina. Nie jest to tak dobre jak pierwsza część, ale i tak jest to do końca trzymający w napięciu thriller z mnóstwem efektów specjalnych i bliskich spotkań, aby wypełnić kilka godzin w świecie bezmyślnego kina. Nie jest to całkiem tak dobre jak pierwsza część, ale nie ma w tym zbyt dużo.

Die Hard 2 (1990) to solidny film akcji, który dostarcza sekwencji o wysokiej energii i znajomego ustawienia, ale brakuje mu magii, która uczyniła pierwszą część klasyką. Fabuła podąża podobną strukturę, z Johnem McClane'em ponownie złapanym w sytuacji o wysokich stawkach, ale napięcie tym razem nie jest tak ostry. Scenariusz ma swoje momenty, zachowując charakterystyczny humor i postawę McClane'a, ale bardziej polega na widowisku niż inteligentnym rozwiązywaniu problemów. Ustawienie na lotnisku sprawia wrażenie rozległego, ale nie tworzy tego samego uczucia klaustrofobicznej intensywności co Nakatomi Plaza, co sprawia, że akcja jest większa, ale mniej wpływowa.