Akira AKIRA

Jedną rzecz należy od razu wyjaśnić: ta recenzja będzie pozytywna. _Akira_ to nie tylko moje ulubione anime, ale mój ulubiony film animowany w ogóle i jeden z moich ulubionych filmów ogólnie. Katsuhiro Otomo stworzył animowany film sci-fi akcji dla dorosłych, który jest dobry, a nawet świetny, co jest rzadkością, ponieważ zdecydowana większość „dorosłych” animacji nieudanie polega na głupich żartach seksualnych i idiotycznej fabule zamiast solidnego opowiadania historii i sympatycznych postaci. Film Otomo splata ze sobą tematy przyjaźni, honoru, zdrady, śmiertelnych konsekwencji grania Boga, wojny gangów, szpiegostwa, korupcji i nadużywania władzy, zachowując mordercze tempo przez cały czas trwania. Wrzućcie to wszystko do miksera i macie jeden z najwspanialszych, jeśli nie _najwspanialszy_ film animowany wszech czasów, klasyczny pod każdym względem.

Kiedy Oppenheimer był świadkiem pierwszego testu bomby atomowej, rzekomo powiedział: „Teraz stałem się Śmiercią, niszczycielem światów.” Może to jednak być błędne tłumaczenie z Bhagavad-Gity, która zajmuje się iluzją i przemijaniem. Niemniej jednak prawdą jest, że wielki sukces w nauce, podobnie jak wielka moc, niesie za sobą wielką odpowiedzialność.

Technicznie bardzo dobry, ale tak mylący, że nie działa. Mam 33 lata, a moje dzieciństwo było świadkiem popularyzacji japońskiego anime w Europie i na Zachodzie dzięki hitom takim jak „Dragon Ball” i innym. Mimo to muszę powiedzieć, że nawet jako dziecko nienawidziłem tego typu silnie stylizowanej animacji, tak różnej od tego, co byłam przyzwyczajony widzieć. Niemniej jednak trzeba przyznać temu filmowi pewną wartość. Animacja, którą nam przynosi, jest doskonałej jakości i bardzo dobrze zaprojektowana, a perfekcjonizm typowy dla Wschodnich jest wyraźnie widoczny w uwadze poświęconej najmniejszym szczegółom, scena po scenie. Jak to było charakterystyczne dla nowoczesnego anime, ma dużo akcji i porusza się w futurystycznym, onirycznym środowisku, co bardzo przypadło do gustu Japończykom. Faktycznie jest godne podziwu, że są ludzie tak troskliwi o przyszłość i tak szanujący własne tradycje i przeszłość... dobry przykład tego, jak te dwie rzeczy nie są niekompatybilne, wręcz przeciwnie, znak, że możemy budować przyszłość bez odcięcia się od przeszłości. Problem z tym filmem polega na tym, że do tej pory nie udało mi się zrozumieć historii. Jest mylący, a uczucie, jakie dostałem, jest takie, że twórcy tak skupili się na akcji i technicznym wykonaniu rysunków, że całkowicie zapomnieli zrobić wszystko na podstawie logicznej historii, zdolnej być śledzoną bez trudności. Czy jest coś, czego ja, z zachodnim nastawieniem, nie byłem w stanie zrozumieć? Nie wiem. Wiem tylko, że ten film, pomimo jego wartości technicznej, nie zadziałał na mnie.