Creature from the Black Lagoon Creature from the Black Lagoon

Creature from the Black Lagoon to dość prosty film grozy, ale nawet po sześćdziesięciu pięciu latach wciąż działa. Film gra na strachu przed nieznanym stworzeniem. Głęboko w Amazońskiej Puszczy może istnieć jakiś starożytny, pół-ryba-pół-człowiekowy horror, który zamierza zabić wszystkich ludzi, którzy wkraczają na jego terytorium. Być może nawet chce porwać kobiety, aby mógł kontynuować życie. To jest sam w sobie przerażający pomysł. Gdy dodasz do tego najlepszą jakość filmu, czyli muzykę, powstają naprawdę mrożące krew w żyłach i napięte sceny. Cały film jest dobrze zrobiony, zwłaszcza jak na rok 1954. Projekt scenografii jest w pełni wiarygodny, a aktorstwo jest solidne we wszystkich aspektach. Julie Adams w szczególności zrobiła świetną robotę. Nawet kostium gill-mana był stosunkowo dobrze wykonany, zwłaszcza jak na tamte czasy.

Nie przyszliśmy tu walczyć z potworami, nie jesteśmy do tego wyposażeni. Creature from the Black Lagoon to jeden z lepszych filmów z potworami lat 50., który stał się klasykiem gatunku. Akcja toczy się podczas naukowej ekspedycji w Amazonii, gdzie członkowie spotykają dewońskiego amfibium. Gdy potwór zaczyna bronić swojego terytorium, mężczyźni zaczynają spierać się o to, czy powinien zostać zabity czy złapany dla badań naukowych. Należy działać szybko, ponieważ potwór zakochał się w Kay, jedynym żeńskim członku ekspedycji.

'Creature from the Black Lagoon' to zabawny film z 1954 roku. Jak na film z tak dawna, starzeje się naprawdę dobrze. Pewne sposoby ożywienia stworzenia wyglądają trochę dziwacznie w niektórych momentach, ale przeważnie czułem wymagany strach - zwłaszcza przez twarz stworzenia. Ma uczucie bardzo dobrze wykonanej produkcji, co nie jest niespodzianką, biorąc pod uwagę, że jest to produkcja Universal. Podoba mi się także, że ma poczucie wiedzy, kto wie, czy wszystko się zgadza, ale przynajmniej brzmi przekonująco. Podobał mi się obsadz, wszyscy dobrze współpracują na ekranie. Richard Carlson, Julie Adams i Richard Denning są naturalnie najlepsi, choć uważałem, że Nestor Paiva też był niezły. Warto zauważyć, że dwie osoby grały Gillmana, Ben Chapman na lądzie i Ricou Browning pod wodą. Początek trylogii, jestem ciekawy, aby obejrzeć dwa sequele.