Omen II Damien - Omen II

To nie było tak dobre jak świetny oryginał Richarda Donnera, ale to solidne sequel. Brakuje tutaj unikatowego poczucia desperacji i zagrożenia związanego z własnym dzieckiem, które być może jest Antychrystem, a napięcie nie jest ani tak ciasne, ani tak sprawnie ujęte jak w pierwszej części, ale są tu świetne sceny ze śmiercią, i nie jest to takie złe, jak mogliby was przekonać fani horroru. Mam specjalne miejsce w sercu dla religijnego thrillera, więc być może jestem nieco pobłażliwszy w mojej ocenie, ale mogę śmiało powiedzieć, że diabeł mnie do tego zmusił, albo przynajmniej jego potomek. Jerry Goldsmith stworzył kolejną świetną ścieżkę dźwiękową, choć tym razem bez dwóch nominacji do Oscara i jednego zwycięstwa, podczas gdy William Holden i Lee Grant solidnie zastąpili gwiazdy Gregory'ego Pecka i Lee Remick, których Damien nie miał skrupułów pozbyć się w pierwszym filmie. Oryginał jest niezbędnym seansie dla każdego, podczas gdy dwa pierwsze sequale to dobra uczta dla współczesnych kinomanów filmowych (przez to mam na myśli filmy od 1970 roku) horroru lub religijnego thrillera.

W rzeczywistości nie jest aż tak źle i trochę bardziej podobał mi się ten film niż pierwszy. Nadal nie jest doskonały, ale miał swoje momenty, głównie widząc, jak Damien dochodzi do wniosku, kim jest i jak to akceptuje. **3,25/5**

Po naprawdę przyjemnym "Omenu" sprzed trzech lat, nasz antychryst (Jonathan Scott-Taylor) jest teraz nastolatkiem, a razem ze swoim kuzynem "Markiem" (Lucas Donat) uczęszcza do akademii wojskowej pod opieką swojego wuja "Richarda" (William Holden) i cioci "Ann" (Lee Grant). Myślę, że problem z tym kontynuacją jest taki, że już zetknęliśmy się ze stylem horroru, jaki oferuje: ostra muzyka skrzypiec, ciasne zbliżenia na twarze a użycie zwierzęcia (w tym przypadku jest to wrona) jako jego narzędzia wyboru, nie ma tu zbyt wiele niespodzianek. Holden jest już daleko po swoim najlepszym jako aktor, dialog dodaje niewiele do dość nieciekawego poczucia grozy, a zakończenie jest całkowicie pozbawione jakiegokolwiek prawdziwego zagrożenia. Jest to wystarczająco przyjemne, ale niestety nie dorównuje oryginałowi.