Pułapka Trap

Scenarzysta / reżyser M. Night Shyamalan pokazuje w swoim najnowszym filmie „Trap” swoje najbardziej irytujące cechy twórcze, psychologiczny thriller, który początkowo obiecuje intrygującą narrację, ale ostatecznie zawala się w próżni absurdalnych zwrotów akcji. To daleko od najlepszej godziny Shyamalana, film błądzi i zatrzymuje się w jednym z jego najbardziej niewiarygodnych i absurdalnych odkryć, tak głupich, że niemożliwe jest zawieszenie niewiary.

Całkowita porażka! Na początku filmu <em>'Trap'</em> naprawdę podobała mi się scena z koncertu, wszystko było dość dobrze zrobione i utrzymywało moje zainteresowanie. Jednakże, gdy wydarzenia opuszczają arenę, film absolutnie zawala się w kierunku końca. Ostatnia część filmu to straszna męczarnia, wydawało się, że po prostu trwała i trwała i trwała.

Najlepsze fragmenty są zdecydowanie w zwiastunach! Cooper zabiera swoją córkę Riley na koncert Lady Raven, tylko po to, by odkryć, że na miejscu pojawiają się federalni agenci, którzy starają się złapać mordercę. Stopniowo ujawnia się tożsamość mordercy, a musimy śledzić nieudane próby Hayley Mills, by go schwycić. Atmosfera czasami wywołuje napięcie, ale zakończenie jest absurdalne i rozczarowujące. Hartnett nie potrafi przekonać jako złoczyńca, a dużo czasu poświęcone jest scenom koncertowym, które sprawiają wrażenie niedojrzałych. Zbyt długi i za słaby, przykro mi.

Premiera filmu Trap ma uwięziła już od momentu, gdy zobaczyłem zwiastun. Pomysł na seryjnego mordercę, który zabiera swoją córkę na koncert w stylu Taylor Swift, tylko po to, by stanąć w pułapce policji, która ma go schwytać, od razu przyciągnął moją uwagę. Zawsze lubiłem filmy M. Nighta Shyamalana, zwłaszcza gdy od razu na początku ujawnia zwrot akcji. Z Joshem Hartnettem w roli seryjnego mordercy z niecierpliwością czekałem, jak rozwinie się ta intrygująca sytuacja.