Strange Darling Strange Darling

Na zakończenie dnia natknąłem się na film o tytule "Strange Darling." Psychologiczny thriller o masowym seryjnym mordercy całkowicie mnie pochłonął, ponieważ nie miałem wcześniejszej wiedzy na temat fabuły. Bez oglądania zwiastuna ani czytania opisu postanowiłem od razu się w to zagłębić. W miarę jak film się rozwijał, znalazłem się całkowicie pogrążony w jego narracji. Fabuła trzymała mnie w napięciu, stale zastanawiając się nad tożsamością seryjnego mordercy. W momencie, kiedy myślałem, że mam wszystko rozpracowane, albo byłem całkowicie w błędzie, albo po prostu nie trafiałem w sedno. Film wymagał ode mnie pełnej uwagi, aby uchwycić subtelne wskazówki i detale. Choć uznałem "Strange Darling" za przyzwoity seans i doceniłem go za to, kim był, nie sądzę, żebym do niego wracał. Film zagłębiał się w makabryczne i intensywnie eksploatowane tematy seksualne, co czynił go nieodpowiednim dla młodszej widowni. Jednak rozumiałem, dlaczego krytycy i widzowie go chwalili - psychologiczne dreszcze i skręcony opowieść o seryjnym mordercy trzymały mnie w niepewności aż do samego końca. Chociaż na początku źle zinterpretowałem, gdy kawałki się złożyły, cała historia nabrała sensu.

Kobieta biegnie przez pole, krew cieknie z jej ucha. Jest ścigana przez mężczyznę z karabinem o dużej mocy. Czy może uciec? Przez następne dziewięćdziesiąt minut, poprzez sześć rozdziałów i epilog, opowiedziana jest nam historia tego, jak właściwie się tu znaleźliśmy. Jednakże odcinki nie są pokazane w kolejności numerycznej i to nie jest koniec. To nie jest naprawdę początek końca, ale może koniec początku? Willa Fitzgerald wygląda przerażona, Kyle Gallner wygląda groźnie - ale w miarę jak ta gra w kotka i myszkę postępuje, nasze oczekiwania co do narracji są naprawdę kwestionowane, co okazuje się szczególnie niebezpieczne dla praktycznie każdego, kogo spotykają obie te postacie, ponieważ demonstrowane jest wiele zastosowań kajdanek - żadne z nich prawdopodobnie nie były tak reklamowane na pudełku! Właściwie nie zajmuje zbyt wiele czasu, aby zrozumieć, co się dzieje, zwłaszcza że otwarty slajd ujawnia jego źródło historyczne i ma to pewien wpływ na ryzyko. Niemniej jednak, przez to dramat płynie delikatny wyuzdany erotyzm i między dwoma postaciami istnieje również dość rozrywkowa chemia, która, podobnie jak wiele w tym filmie, zachęca nas do ponownego rozważenia ustalonych stereotypów seksualnych. Jest to czasem brutalne, krwawe również - ale w stylu Hammera raczej niż Tarantino, a jego język jest na wierzchu przez sporą część, gdy się rozwija. Jeśli masz okazję zobaczyć go w kinie, spróbuj - na pewno nie potoczy się tak, jakbyś się spodziewał. (Wszystko nakręcone na 35mm, najwyraźniej, ale nie jestem pewien, czy zauważyłem!)

Wizualnie film <em>'Strange Darling'</em> jest prawdziwą ucztą. To niezwykle stylowy film, który zawiera kilka doskonałych ujęć oraz świetną muzykę. Podstawowa historia mnie jednak całkowicie nie przekonała, mam wrażenie, że jeśli byś odepchnął każdy inny element, zostałbyś z prawdziwą średnią fabułą. Z drugiej strony, gdy wszystko zostanie powiedziane i zrobione, myślę, że czerpałem z niego odpowiednią dawkę rozrywki. Nie sądzę, żeby musiała być opowiedziana w nieliniowej kolejności, wydarzenia można by było przedstawić bardziej tradycyjnie i nie myślę, żeby to zmieniło wiele (jeśli cokolwiek) w kontekście doświadczenia z oglądania. Mimo to jest łatwo nadążyć za skokami i wcale to nie utrudnia seansu. Więc, przypuszczam, że jeśli działa, dlaczego nie? Występy Willi Fitzgeralda i Kylea Gallnera są doskonałe, trzeba przyznać. Obydwoje pasują do swoich ról i każdy odgrywa swoją część w utrzymaniu filmu w ruchu. Obsada wspierająca zasługuje również na względną pochwałę, warto zobaczyć zaangażowanych Eda Begleya Jr. i Stevena Michaela Quezadę - reunion z <em>'Better Call Saul'</em>. Quentin Tarantino powinien to polubić, chociaż raczej przez nadmiar palenia niż przez kopyta.

Po obejrzeniu filmu „Strange Darling“, wyreżyserowanego przez J.T. Mollnera, stwierdziłem, że to była fascynująca przeżycie. Wykorzystanie nieliniowych ram kapitul w filmie było intrygujące i innowacyjne, pokazując talent Mollnera w przekazywaniu emocjonalnej głębi każdej sceny. Jednakże fabuła czasami traciła kierunek, schodząc na niezamierzone ścieżki, co nieco utrudniało ogólną narrację. Kinematografia Giovanniego Ribisiego była po prostu fenomenalna, uchwycając każdy moment z precyzją i artystycznym wyczuciem. Główni aktorzy, Willa Fitzgerald jako „Dama“ i Kyle Gallner jako „Demon“, dostarczyli wybitnych występów, które naprawdę ożywiły ich postacie. Pomimo pewnych problemów z fabułą, „Strange Darling“ wyróżnia się swoim unikalnym sposobem opowiadania historii, oszałamiającymi wizualami i przekonującymi występami.