Piątek trzynastego 7: Nowa Krew Friday the 13th Part VII: The New Blood

Jest tu legenda. Zabójca pochowany, ale NIE martwy. Jason Voorhees zostaje niechcący wskrzeszony z wodnego grobu przez dziewczynę z mocami telekinetycznymi. I tak wózek Piątek 13 kontynuował kolejne sequel, część 7, która ponownie stawia niechcianego Voorheesa przeciwko wielu irytującym nastolatkom. Ci zaangażowani zasługują na pewien szacunek przynajmniej za próbę dodania impetu do opadającej serii, tutaj poprzez sztuczkę, jaką jest telekinetyczny przeciwnik grany przez Lar Park-Lincoln, ale ostatecznie kończy się to po staremu. W rzeczywistości jest to znaczny krok w dół w porównaniu z bardziej zabawną i szaloną częścią 6. Kwestia telekinezy staje się jakąś poboczną sprawą, co jest irytujące, gdyż istnieje potencjalnie świetny wątek z udaremnym lekarzem (Terry Kiser), który nigdy nie osiąga wysokości, jaką powinien. W pisaniu jest trochę refleksji na temat radzenia sobie z żalem, ale ostatecznie wszelka nadzieja na coś bardziej zasadniczego ustępuje Voorheesowi krojącemu i siekącemu dzieci, których i tak się nie przejmujemy. Moglibyśmy obejrzeć pierwsze 3 filmy, gdybyśmy chcieli to zobaczyć ponownie. Godna konfrontacja walka na finał ratuje to przed katastrofą, ale naprawdę to słaby sequel, który nie oferuje nic, co uzasadniałoby jego zrobienie w pierwszej kolejności. 4/10

Znam wielu zagorzałych fanów horroru, którzy uważają _The New Blood_ za swój ulubiony film _Piątek trzynastego_ od oryginału, albo nawet po prostu swoim ulubionym filmem _Piątek trzynastego_. Osobiście jednak, _The New Blood_ jest niskim punktem serii. Jest to chyba najbardziej absurdalny film, ale to nie jest problem dla mnie. Problemem jest to, że biorą coś tak absurdalnego, a potem traktują to tak poważnie, a ta granica nie działa dla mnie z _Piątkiem trzynastego_. Starsze i bardziej zakorzenione pierwsze kilka filmów lubię, a potem te absurdalne, ale bawiące się tym filmy, które pojawiły się później, lubię, ale _Część VII_ jednocześnie nie próbuje być żadnym z tych rzeczy i rozpada się od początku.

W 1988 roku ukazał się film "Piatek trzynastego część VII: Nowa krew", który rozgrywa się około dziesięć lat po poprzednim filmie. Największym atutem jest obecność postaci z nadprzyrodzonymi mocami, która staje do walki z Jasonem na końcu. Scenariusz jest jednak słaby i wymagałby więcej pracy. Obsada żeńskich postaci jest dobra, ale twórcom nie udało się wykorzystać ich pełnego potencjału. Film jest zabawny, ale nie dorównuje poziomem poprzednim częściom.

Film Piątek trzynastego część VII: Nowa krew kontynuuje tam, gdzie zakończył się poprzednik. Ma ikoniczny ton, który balansuje między kiczowatością a traktowaniem siebie i antagonisty poważnie. Dodany element telekinezy dzięki postaci Tine, który naprawdę wyróżnia ten film. Bardzo podobało mi się widzieć finałową dziewczynę, która ma nadprzyrodzone moce i naprawdę potrafi stawić czoła Jasonowi jeden na jednego. Poza Tiną, postacie nie były zbyt zapadające w pamięć, większość z nich to zwykli nastolatkowie, którzy byli tam tylko po to, aby zwiększyć liczbę ofiar Jasona. Zabójstwa w tym filmie były dość łagodne, chociaż zabójstwo w śpiworze jest ikoniczne i prawdopodobnie najfajniejsze w historii serii. Pierwotnie chciałem dać temu filmowi 3,5 gwiazdki, ale zakończenie było takie dziwne i kiczowate, że musiałem obniżyć ocenę do 3. Nawet jeśli ten film czerpie wiele z części VI, utrata Toma McLoughlina na pewno odczuwalna jest lekkim spadkiem jakości.