Niesamowity Spider-Man 2 The Amazing Spider-Man 2

Drugi film w nowej serii filmów o Spider-manie, którego reżyserem był Marc Webb. Po obejrzeniu tego filmu mam wątpliwości co do jego potencjału. Wydaje mi się, że ktoś powinien zająć jego pozycję zanim będzie za późno. W historii filmów o Spider-manie, spośród wszystkich 6 ten jest najgorszy. Komercyjnie odniósł sukces osiągając około 800 milionów dolarów na całym świecie, ale nie udało mu się dostarczyć kolejnego jakościowego filmu dla fanów. Film skupiał się na zbyt wielu postaciach i wątkach pobocznych. Wątki poboczne nie były umieszczone we właściwych miejscach, ich przypadkowe pojawienie się wprowadziło chaos w zrozumieniu fabuły. Miałem wysokie oczekiwania co do tego filmu i nie spełnił ich. Szczerze mówiąc, trochę straciłem zainteresowanie Spider-manem. Być może dlatego, że był zbyt wcześnie zrestartowany, przypuszczam.

Wygląda na to, że Spider Man jest skazany na otrzymywanie przeciętnych aż do okropnych realizacji na dużym ekranie. No przynajmniej moim zdaniem. Niesamowity Spider Man 2 ma obecnie ocenę 7,1, co mnie dość zaskakuje. To nie był najgorszy film o Spider Manie. Druga część, Spider-Man 2, w pierwszej serii z Tobeyem Maquirem nadal utrzymuje ten tytuł mocno.

Historia jest przewidywalna i bez żadnych neuronów, ale połączenie Garfielda i Stone'a jest dobre, a momenty komediowe są dość przyjemne. Być może można byłoby usunąć superbohaterski bałagan i miałbyś o wiele lepszą komedię romantyczną.

Spider-Man ponownie się napełnił.

Miałam wysokie nadzieje co do tego filmu ze względu na pierwszą część. Nie zostałam rozczarowana!

Myślę, że część blasku z pierwszego występu Andrewa Garfielda jako „Spider-Mana” już trochę zniknęła w tym naprawdę średnim sequelu. Tym razem musi włożyć swoją czerwono-niebieską lycrę i ocalić miasto - oraz „Gwen” (Emma Stone) - przed grasującym „Zielonym Goblinem”. Pomiedzy Garfieldem a Stone jest dość dużo chemii na ekranie i jako akcja-romans, to jest na bardziej rozrywkowym końcu skali. To, czego mu jednak brakuje, to fabuła i elementy techniczne. Efekty wizualne, od których tak bardzo zależy, naprawdę niczym specjalnym nie są. Ani złoczyńcy nie są zbyt groźni. Może to być, być może, dlatego, że Dane DeHaan jest jednym z tych aktorów (trochę jak Michael Pitt), których nigdy naprawdę nie zrozumiałem, dlaczego w ogóle się przebili. Wizażyści naprawdę zdziałają cuda, ukazując jego upadek w moralną zepsucie, ale jako aktor jest po prostu, cóż, mdły jako biedny, zdezorientowany i zgorzkniały „Harry Osborne”. Jamie Foxx trochę się bardziej bawi jako iskry „Electro”, chociaż ta postać jest w dużej mierze nierozwinięta, a na Sally Field można polegać, że doda trochę instynktu macierzyńskiego jako „Ciocia May”, ale jakoś całość jest po prostu o krok za daleko. Pierwszy film miał o wiele silniejszą historię i obsadę, która jeszcze się ugruntowywała; to odwraca to z o wiele pewniejszymi występami dwójki na szczycie listy, ale z o wiele mniej mięsistą historią, która ich wspiera. Podobał mi się Andrew Garfield w tej roli - ma charyzmę jako aktor, ale to wszystko jest po prostu trochę płaskie i choć imponujące do oglądania na dużym ekranie z głośnym dźwiękiem, to nie jest film, który znajdzie się w top dziesiątce nikogo - nawet Marca Webba, myślę.