Prezydencki poker The West Wing

Bez cienia wątpliwości, najlepszy polityczny serial telewizyjny, jaki kiedykolwiek powstał!

Gdyby każdy program w telewizji był tak dobry, nigdy bym nie opuścił domu. Muszę zgodzić się z recenzentami, którzy nazwali ten serial najlepszym dramatem w historii, przynajmniej pod względem rozrywki. Oczywiście, często jest krytykowany z powodów politycznych przez ludzi, którzy być może nie oglądali go wystarczająco, aby zobaczyć, że tak, reprezentowana jest tu liberalna administracja, ale często popełniają błędy i zawodzą w swoich wysiłkach, więc zdecydowanie nie jest to progresywna utopia.

Pierwsza edycja, a właściwie sezon, tego dramatu politycznego jest tak dobra, jak to tylko możliwe. Aaron Sorkin stworzył potwora - pod każdym względem - a obsada pod przewodnictwem Martina Sheena („Prezydent Bartlet”) regularnie świetnie prezentuje się jako jego najważniejsi doradcy w administracji - razem z czasami smutnie rzadkimi występami jego bezkompromisowej żony (Stockard Channing), którzy prowadzą nas przez codzienne próby i trudności towarzyszące amerykańskiemu rządowi. Przeważnie tempo jest gorące, kontrolowane (czasami) przez uspokajający, mądry wpływ jego szefa gabinetu „Leo” (John Spencer) i zajmuje się niemal każdym rodzajem scenariusza - krajowym, zagranicznym, rodzinym i uniwersyteckim, które napotykają dyrektora komunikacji (Richard Schiff), jego zastępcę (Rob Lowe), rzecznika prasowego (Allison Janney) oraz „Josha Lymana” (Bradley Whitforda) - pasjonującym, ale czasami ryzykownym zastępcą szefa gabinetu. Sorkin i obsada bez wysiłku tworzą serię scenariuszy, które przypomniały mi zarówno „Yes, Minister”, jak i oryginalne (brytyjskie) „House of Cards” - komedia i humor biegli mieszane z polityką na wielką, a jednocześnie osobistą skalę. Nic nie jest zakazane pod względem omawianych tematów, i przedstawia to tak autentyczne odzwierciedlenie rządu, jakiego kiedykolwiek jesteśmy w stanie dostrzec. Osobiście uważam, że Stockard Channing dodała wiele do tego jako Pierwsza Dama, a postacie Janney i Spencera dały mi nadzieję, że może, po prostu może, ktoś tam wiedział, co się dzieje. Oczywiście prezentuje bardzo amerykańskie spojrzenie na sprawy, co jako osobie spoza Ameryki czasem przeszkadzało mi w przeplatanie faktów i fikcji, które czasami kompromitowały integralność opowieści; ale ogólnie to naprawdę warto obejrzeć. Niestety, około początku czwartej serii jakość scenariusza zaczyna się psuć, a obsada - świeża i pełna energii na początku serii - zaczyna odgrywać zbyt dużą rolę za kamerą; fabuły stają się zbyt osobiste (nawet romantyczne) i zbyt fantastyczne. Oryginalne gwiazdy pojawiają się trochę rzadziej i traci wiele ze swojej siły i wiarygodności. Zdecydowanie ostatnie dwie serie, które koncentrują się na sukcesji prezydenckiej i odsuwają wielu aktorów, których śledziliśmy od pierwszego dnia, pozostawiły mnie oziębłym i niezainteresowanym. Podsumowując, miałem wrażenie, że być może było o dwa serie za dużo... Ale w swoim najlepszym momencie to świetna, zmuszająca do refleksji rozrywka, zdecydowanie warto obejrzeć.