Bunny Levine

Bunny Levine miała pasję do rozrywki od najwcześniejszych wspomnień. W wieku dwóch lat wystawiała swoją interpretację piosenki "Gdy będę zbyt stary, by marzyć" wszystkim swoim krewnym przy każdej możliwej okazji. Bawiąc się z siostrą i przyjaciółmi w przedszkolu, jej ulubioną grą była symulacja występów ówczesnych gwiazd Hollywood, pełna krzyków i omdleń, w stylu tamtych czasów. Jej największym żalem było to, że w przeciwieństwie do swojej rówieśniczki Shirley Temple, nie została odkryta na lekcjach tańca. W trzeciej klasie napisała, zreżyserowała i zagrała główną rolę w epickim dziele „Pamiętnik Debbie”. Rok później, z większą dojrzałością, ograniczyła swoje wkłady do maksymalnie dwóch z trzech elementów. Przez całe szkoły podstawową i średnią grała albo główną, albo postać w produkcjach szkolnych i lokalnych. Przeniesienie się na inna uczelnię po drugim roku studiów na skutek małżeństwa zmusiło ją do przemyślenia mądrości krótkiej, młodej, charakternej kobiety zdobywającej sławę i bogactwo w tej dziedzinie, więc zmieniła kierunek studiów z Sztuk Teatralnych, ale nadal grała i pracowała w radiu uczelnianym. Już będąc w ciąży po ukończeniu studiów odłożyła swoje ambicje aktorskie na boczny tor na 25 lat, pracując głównie jako szkolna bibliotekarka, aby pomóc swojemu niedopłacanemu mężowi profesorowi college’u wychować trójkę dzieci. Opowiadanie historii i rozmowy o książkach pomagały jej spełnić jej ambicje aktorskie. Niestety nie uczestniczyła w teatrze społeczności, uważając siebie za zbyt profesjonalną. Po wcześniejszej emeryturze zaczęła uczęszczać na zajęcia aktorskie, chodzić na przesłuchania i stopniowo całkowicie zanurzyć się w fantastycznym, szalonym świecie aktorstwa. Wkrótce została członkiem wszystkich związków i zaczęła rezerwować reklamy, role w operach mydlanych i serialach, jak również w filmach. Po śmierci ukochanego męża Berniego przeniosła się z Nowego Jorku na rynek w Los Angeles i kontynuowała naukę, rezerwowanie ról i dążenie. Wśród jej osiągnięć znajdują się takie seriale jak Law & Order (1990), The Jimmy Show (2001), Everybody Loves Raymond (1996), _Gilmore Girls_, film Charlesa Buscha, a także Las Vegas (2003). Uważa się za najbardziej energiczną i zwiną septuagenarkę w branży oraz najstarszą żyjącą studentkę (jej filozofią jest to, że nigdy nie można przestać się uczyć i ćwiczyć mięśnie aktorskie).