Frances Gifford

Frances Gifford miała dość nieortodoksyjne wprowadzenie do branży filmowej. Urodzona i wychowana w Long Beach, Kalifornia, nie miała ambicji bycia aktorką, a nawet złożyła podanie o przyjęcie na UCLA, kiedy w wieku 16 lat, wraz z przyjaciółką, odwiedziła studia Samuel Goldwyn, gdzie obserwowały kręcenie filmu. Pracownik studia zauważył ją i poprosił, czy nie poddałaby się testowi aktorskiemu. Zgodziła się, studio było pod wrażeniem wyniku i podpisało z nią kontrakt. Jednak niewiele z tego wynikło, poza epizodycznymi rolami, więc przeniosła się do RKO. Tam również niewiele się działo. Wyszła za aktora Jamesa Dunna i postanowiła przejść na emeryturę, co uczyniła w 1938 roku. Po prawie dwóch latach przerwy dostała małą rolę w filmie Mr. Smith jedzie do Waszyngtonu (1939), a jej kariera zaczęła się odradzać. Podpisała kontrakt z Paramountem, który szybko ją wypożyczył do Republic, gdzie zagrała w filmie, za który jest prawdopodobnie najbardziej zapamiętana: serial Jungle Girl (1941), na podstawie opowiadania Edgara Rice Burroughsa. Niestety, jej kariera nigdy nie nabrała rozpędu, błąkała się po kilku studiach. W 1948 roku miała wypadek samochodowy, w którym doznała poważnych urazów głowy. Choć wydawało się, że wróciła do zdrowia fizycznego, jej kariera poszła na łeb na szyję, a swój ostatni film zagrała w 1953 roku. W 1958 roku gazety donosiły, że w wyniku odniesionych obrażeń w wypadku, została przyjęta do szpitala psychiatrycznego w Kalifornii. Nic więcej nie było o niej słychać, aż do 1983 roku, kiedy dziennikarz magazynu filmowego znalazł ją w Pasadenie. Wydaje się, że całkowicie pokonała swoje problemy fizyczne i psychiczne i pracowała w miejskiej bibliotece. Zmarła na rozedmę płuc w Pasadenie w 1994 roku.