Peter Dreimanis

Podstawowe strukturalne fakty rockowego zespołu July Talk są następujące: dwie główne postacie, Leah Fay Goldstein i Peter Dreimanis, otoczone gitarzystami Ianem Dochertym i Joshem Warburtonem oraz dwoma perkusistami Dannym Milesem i Dani Nash. Dla tego konspiracyjnie DIY, rygorystycznie samorealizującego się zespołu esencją July Talk zawsze było napięcie między precyzją a chaosem. Aby zrozumieć to napięcie, możemy je zredukować do zestawów dwóch, lub możemy je powiększyć i zagłębić się, dlaczego czujemy potrzebę ramowania go jednym lub drugim sposobem. To, co widzimy, mówi więcej o tym, czego szukamy. Z July Talk, jak i z większości rzeczy, co przegapiliśmy? Nie musimy pytać, jaki jest związek dwóch skręcających się frontmanów July Talk między sobą, ale raczej jaki jest ich związek z nami, ich publicznością, i ze światem, tym delikatnym, nikczemnym, kłopotliwym światem. Te ciała witają nasze spojrzenie, cieszą się i odrzucają je, gdy zaciekle się bronią, pytając od nas tego samego, co od siebie nawzajem: proszę zobaczcie mnie takiego, jakim jestem. Jeśli widzimy July Talk jako kobietę i mężczyznę, w opozycji do siebie, to co widzimy, to nasze własne projekcje na te ciała. To, co dzieje się między tymi ciałami, wszystkimi nimi, w tym kinetycznym, statycznym, lepkim miejscu, jest miejscem, gdzie kształtuje się prawda o July Talk. Na scenie July Talk rozpiera się i wybucha. Akcja przeskakuje od zwolnionego chaosu do giętego współczucia, płynnego (jak w ciele) i ciekłego (jak w ciemno-lepkiej fazie metamorfozy). Rzeczy stają się dziwne, czasem groteskowe, zawsze fascynujące. Każde show oferuje chwile łaski, które na chwilę odsłaniają wewnętrzne działanie tego nieznajomego wszechświata. Trzymajcie się ich aż do następnego razu.