Vivien Leigh

Vivien Leigh (urodzona jako Vivian Mary Hartley 5 listopada 1913 roku w Darjeeling, Brytyjska Indie) była angielską aktorką znana ze swoich ról w Hollywoodzie i brytyjskim teatrze. Dwukrotnie zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki, grając Scarlett O’Harę w Przeminęło z wiatrem (1939) i Blanche DuBois w Tramwaju zwany pożądaniem (1951), obie role umocniły jej pozycję wśród największych aktorek klasycznego kina. Leigh była jedynym dzieckiem Ernsta Hartleya, brytyjskiego maklera, i Gertrude Yackjee, która miała angielsko-indyjskie i ormiańskie pochodzenie. Spędziła swoje dzieciństwo między Anglią a Europą, uczęszczając do szkół klasztornych, zanim zapisano ją do Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych (RADA) w Londynie w 1932 roku, co dało początek jej karierze aktorskiej. Jej debiutem filmowym był film Things Are Looking Up (1934), po którym zagrała w brytyjskich produkcjach takich jak Fire Over England (1937), gdzie wystąpiła u boku Laurence’a Oliviera. Ich profesjonalna współpraca szybko przerodziła się w związek, który wzbudził zainteresowanie publiczności. Przełomową rolą Leigh była Scarlett O’Hara w Przeminęło z wiatrem (1939), rolą na którą wygrała z setkami aktorek w legendarnym castingu. Film stał się jednym z najbardziej uznanych w historii kina, a jej występ zdobył uznanie międzynarodowe, zapewniając jej pierwszego Oscara. Leigh kontynuowała karierę w filmach takich jak Waterloo Bridge (1940) i Ta kobieta z Hamiltonu (1941), często współpracując z Olivierem, za którego wyszła za mąż w 1940 roku. Ich związek trwał 20 lat, podczas których stali się jedną z najbardziej cenionych par w teatrze i filmie, występując razem w sztukach Szekspira i trzech filmach. W 1951 roku zdobyła drugiego Oscara za Tramwaj zwany pożądaniem, gdzie jej kreacja Blanche DuBois była głęboko osobista, odzwierciedlając jej własne walki z zdrowiem psychicznym. Leigh cierpiała na chorobę afektywną dwubiegunową, która głęboko wpłynęła na jej karierę i życie osobiste. Walczyła także z przewlekłą gruźlicą, diagnozowaną po raz pierwszy w połowie lat 40., co ostatecznie doprowadziło do jej śmierci 8 lipca 1967 roku w wieku 53 lat. Po rozwodzie z Olivierem w 1960 roku znalazła towarzystwo w aktorze Johnie Merivale, który pozostał przy niej aż do jej odejścia. Pomimo okresów niestabilności w karierze Leigh pozostaje jedną z najbardziej cenionych aktorek swoich czasów. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy (AFI) sklasyfikował ją na 16. miejscu wśród największych kobiecych gwiazd klasycznego kina Hollywood. Otrzymała również nagrodę Tony za Tovarich (1963), co dowodzi, że jej talent sięgał poza film. Jej piękno, talent i zaangażowanie uczyniły ją trwałą ikoną, a jej występy są nadal studiowane i celebrowane na całym świecie.