Opadające liście Kuolleet lehdet

W tym filmie jest piękna scena, w której „Holappa” (Jussi Vatanen) i jego kumpel są w helsińskim barze karaoke obsługiwanym przez nieruchomego barmana, który wygląda jakby prosto z filmu o zombie! Mówiąc o filmach o zombie, historia śledzi życie tego gościa i „Ansy” (Alma Pöysti), których pierwsza randka w lokalnym kinie „Ritz” jest dokładnie taka - mało prawdopodobna przekąska dla rozwijającego się romansu - nawet jeśli ich rozmowa po filmie jest pod niewielkim plakatem „Brief Encounter”. Ostatnio została zwolniona z pracy za podkradanie przeterminowanej żywności ze supermarketu, w którym pracowała. On był już kilka razy zwolniony za zbyt dużo przerw na wódkę w pracy. Jej ostatni szef został aresztowany za handel narkotykami i wtedy się poznali. Kliknęli, poszli na kawę - a potem nastąpiła wizyta w kinie. Problem w tym, że ma pogląd na nadmierne picie - to miało głęboki wpływ na członków jej rodziny. On jest trochę zuchwały - ale może miała na niego większy wpływ, niż sądził. Być może potrafi zrezygnować? Być może da mu jeszcze jedną szansę? Humor tutaj jest obfity, ale naprawdę dość mroczny i subtelny. Są zwroty akcji, na które prawdopodobnie nie powinniśmy się śmiać, ale śmiejemy się - a zakończenie pozostawia nas z nadzieją, ale nie wiedząc. To nie jest dokładnie na głośny śmiech, ale dostaniesz dużo powodów do uśmiechu, jeśli będziesz miał oczy na wodzy przez osiemdziesiąt minut. Być może nie jest to film, który przypadłby do gustu Fińskiemu Ministerstwu Kultury - ale mi się podobał.

Nie jest tajemnicą, że światopogląd fińskiego społeczeństwa może być bardziej niż trochę ponury. Jednocześnie jednak posiada on również dziwnie obojętny, niezwykle uroczy charakter, który stanowi ostry kontrast wobec tego inaczej ponurego spojrzenia. To prowadzi do kombinacji cech, które mogą być nieco zagadkowe dla zrozumienia, zwłaszcza dla osób spoza Finlandii. To właśnie ten dziwaczny socjologiczny dylemat, który scenarzysta i reżyser Aki Kaurismäki stara się uchwycić w swojej najnowszej produkcji, która jest złożoną komediowo-dramatyczną historią o życiu dwóch samotnych, zakochanych mieszkańców Helsinek o klasie pracującej (Alma Pöysti, Jussi Vatanen), którzy walczą z życiowymi trudnościami, starając się jednocześnie nawiązać romans. Jednakże, opowiadając ich historię, reżyser ma trudności ze znalezieniem wystarczającego uchwytu, aby zainteresować widzów. Doświadczamy historii pełnej skromnych, codziennych wzlotów i upadków, jak również kilku nieporozumień, doświadczeń, z którymi z pewnością wszyscy mieliśmy do czynienia od czasu do czasu. Jednak, czy to wystarczy, aby stworzyć przekonujący obraz? Często tak się nie wydaje, biorąc pod uwagę jego drewnianą dialogi i powściągliwe, czasem sztywne występy, bez względu na to, jak trafnie produkcja ta może przedstawiać naturę tego nadzwyczaj powściągliwego narodu. Trzeba przyznać, że film działa najlepiej, gdy szydzi z kultury fińskiej, dostarczając kilka pysznych kawałków suchego humoru, wspartych różnorodną, ale celnie dobraną ścieżką dźwiękową, która odpowiednio i ironicznie uzupełnia to, co dzieje się na ekranie. Niemniej jednak, jest tu tak wiele elementów, które dodają tak niewiele do narracji, która po prostu nigdy nie bierze ognia, że trudno sobie wyobrazić, aby ktokolwiek zainteresował się lub entuzjazmem podszedł do bohaterów i ich słabych prób nawiązania relacji. Być może coś przeoczyłem, ale jeśli istnieje coś znaczącego, co ta produkcja stara się przekazać, to najprawdopodobniej jest to dobrze zakopane pod jednym z tych wielkich stert opadłych liści, które nadają obrazowi jego tytuł.

Niemiecko-fińska dramat / romans od reżysera Aki Kaurismäki, kontynuacja jego serii proletariackiej, która pierwotnie planowana była jako trylogia i obejmuje już Cienie w raju (1986), Ariel (1988) i Dziewczynę z fabryki zapałek (1990).

Chcę powiedzieć, że "Opadłe liście" i trylogia Wong Kar-waia "Nastrojony na miłość" traktują identyczne tematy - wyzwania miłości. Chociaż temat jest ten sam, te dwa filmy istnieją w zupełnie innych wszechświatach. Nawet nie w równoległych wszechświatach, haha!