Thunderbolts* Thunderbolts*

Thunderbolts* to dziwny film superbohaterów z kilku powodów. Dynamika antybohaterów już nadaje filmowi dysfunkcyjne piękno Guardians of the Galaxy/Suicide Squad, gdzie grupa wyrzutków znajduje schronienie i pojednanie, działając jako zespół. Scenariusz filmu jest interesujący, ponieważ Thunderbolts* nie prezentuje tradycyjnego rozwoju postaci. Te postacie współdzielą stratę. Bob potrafi wejść do umysłów ludzi wolą, finał Thunderbolts* ma element Inceptionu, ale bardziej jest to walka z wewnętrznymi demonami niż masowym CGI pojedynkiem. Zjednoczenie tych postaci wciąż opiera się na traumie i stracie. Yelena szuka czegoś, co wypełni pustkę w niej. Ghost już nie ma problemów z kontrolą swoich mocy ani swojego stanu molekularnego, ale boryka się z odnalezieniem celu w tym filmie. U.S. Agent udaje, że ma wszystko dla siebie, ale faktycznie stracił wszystko po wydarzeniach Falcon and the Winter Soldier. Valentina Allegra de Fontaine jest na skraju utraty wszystkiego, co starała się zbudować. Bob zawsze był sam. Nigdy nie miał przyjaciół, a pustka, którą pozostawił w nim, jest dosłownie urządzeniem fabularnym później w filmie.

Thunderbolts naprawdę mnie zaskoczyli. Wchodziłem spodziewając się zabawnej drużyny Marvela, ale dostałem coś jeszcze lepszego: świeży fabuła, fantastyczny humor i dobrze wykreowane postacie, które wyróżniają się w MCU.

Thunderbolts to wyjątkowy film superbohaterów dokładnie dlatego, że skupia się na głębokim zbadaniu ludzkiej kruchości. Priorytet wewnętrznych zmagań jego złamanych protagonistów ponad czystym spektaklem audiowizualnym pokazuje rzadką dojrzałość w franczyzie często krytykowanej za poświęcanie treści na rzecz ogólnej skali. Ten odważny podejście pozwala obsadzie zabłysnąć - zwłaszcza Florence Pugh, która mocno ugruntowała swoje miejsce jako jeden z głównych filarów MCU. Poprzez eksplorację tematów takich jak depresja, żałoba, porzucenie i ponowne nawiązanie z uczciwością i troską Jake Schreier przekształca blockbuster w wzruszającą medytację o wspólnym celu i o tym, co oznacza żyć z otwartymi ranami. W krajobrazie zalewanym powtarzanymi schematami Marvel dostarczył coś odważnie ludzkiego - sprawiając, że ten kawałek kończący Fazę Pięć nie tylko stał się jednym z największych zaskoczeń roku, ale również jednym z najbardziej emocjonalnie rezonujących wpisów w całym kinowym uniwersum.

Nie byłem naprawdę zainteresowany oglądaniem tego filmu, ale byłem zainteresowany zabraniem mojej żony do kina na wieczorne randkę, więc to zrobiliśmy i... nic w filmie nas naprawdę nie zainteresowało. Dzieje się wiele rzeczy, które wymaga fabuła. W filmie jest wiele wygód, które są ładnie rozproszone po całym filmie i bohaterowie mogą z nich skorzystać, ponieważ jest to konieczne dla fabuły.