Pod skórą Under the Skin

Johansson wykonuje świetną rolę w nieprawdopodobnej roli, dodając wielką zmysłowość filmowi, nawet jeśli ma bardzo odmienny wygląd. Historia i sam film są rzadkością. Bardzo świeży, ale też trochę niedokończony żart.

To był dla mnie bardzo dziwny i unikalny doświadczenie. Bardzo lubię kinematograficzne łamigłówki oraz reżyserów, którzy mają odwagę, siłę charakteru i osobistą integralność, by trwać przy swoich przekonaniach i projektować swoje własne wizje, nie ulegając presji korporacyjnej czy powszechnym normom. To takie prace na czele kinematografii sprawiają, że kino jest najbardziej estetyczną ze wszystkich form sztuki i największym oraz najbardziej wewnętrznie satysfakcjonującym składnikiem mojego życia. Choć nie widziałem jeszcze dwóch poprzednich filmów Glazera, mam nadzieję, że to wkrótce nadrobię. Kobieta i aktorka o urodzie Johansson jest może jedną z nielicznych obecnie, która mogłaby sobie poradzić z takim rodzajem rzeczy. Tak, to byłby godny uwagi podwójny seans z filmem 'Człowiek, który spadł na Ziemię'.

Całkowicie sztuczny kawałek. Fabuła porusza się w tempie lodowca, dzięki wszystkim napełniaczom w niej. Pewnie, chodzi o ciekawskiego obcego żyjącego wśród ludzi i pożerającego ich w tajemniczej czarnej cieczy, po której może chodzić tylko wspomniany obcy. Poza tym, jest to absolutnie nudne jak cholera i całkowicie pozbawione jakiejkolwiek ilości rozrywki. Kinematografia sama w sobie jest świetna, ale tylko w niektórych momentach. Mam słabość do pięknych krajobrazów, ale bądźmy realistami, oglądam National Geographic i dokumenty BBC dla tego. W innym przypadku, długi widok w gęstej białej mgle z wnętrza pojazdu mechanicznego nie jest moim pomysłem na zabawny ani intrygujący kadr.

Wielkie brawa dla Scarlett Johansson za zgodę na przyjazd na mokre i zimne Glasgow w celu nakręcenia tego dość intrygującego dramatu sci-fi. Jeździ po mieście swoim vankiem, pozornie polując na napalone młodych mężczyzn szukających szybkiej przygody. Ale gdy wracają do niej do domu, a nie zawsze jest to to samo miejsce, znajdują się w zupełnie innej sytuacji. Nie ma tu przemocy ani brutalności - tylko delikatne, chyba tonące, uczucie. Co się dzieje? Czy ona to w ogóle wie? Rzeczy zaczynają się zmieniać po wycieczce do lasu, gdzie spotyka gajowego, który jest bardziej przyzwyczajony do dyktowania tempa niż podążania. Jego próba gwałtu w lesie wydaje się działać jako katalizator i... Teraz jest tu zagadka. Czy jej zachowanie zmienia się z powodu interakcji z ludźmi, czy to samo natura tej interakcji karmi jej potrzeby? No, to pytanie towarzyszy temu dość artystycznie nakręconemu, dużemu w dialogi, tajemniczemu filmowi i może po prostu nie ma odpowiedzi.