Zakonnica II The Nun II

Mimo posiadania tak silnej centralnej postavy na swoim plakacie z wielkim tłem, 'The Nun 2' poświęca więcej czasu na pauzy i długie sceny dialogowe niż na strasznych momentach. 'Nun the less', obejrzyj, jeśli jesteś zainwestowany w wszechświat 'Conjuring'.

Po pięciu latach od swojego pierwszego wystąpienia Taissa Farmiga ubiera swoje święte szaty i powraca jako zakonnica, która świetnie radzi sobie z satanicznymi zjawiskami. Jest to Francja lat 50. i ksiądz zostaje porwany w swoim własnym kościele i brutalnie zamordowany. Nie przez osobę jednak - i tutaj pojawia się „Siostra Irene”. Dość szybko jej śledztwo prowadzi ją do żeńskiej szkoły, gdzie wcześniejsza tragedia pozostawiła pokój całkowicie zabezpieczony, i właśnie tam czuje, że źródło tego zła może czaić się. Czy uda jej się ustalić, kim jest ten demon i pokrzyżować jego ambicje - ambicje, które naprawdę koncentrują się na absorpcji jej własnego, prawdziwego ducha? No, co myślisz? Mamy odrobinę ciekawostek od pomocnika Jonasa Bloqueta „Maurice’a”, ale to jest zniwelowane przez zbyt dużą liczbę dzieci - tak często gwóźdź do trumny filmów grozy ze swoim piszczeniem, skrzeczeniem i toksycznym wpływem na napięcie jakiejkolwiek historii - gdyby tylko faktycznie robiły to, co im powiedziano! Ale aby być uczciwym, nie są jedyną rzeczą, która to obniża. Wszystko jest takie bardzo werbalne, proceduralne i przewidywalne. Nawet efekty wizualne są bezpośrednim potomkiem pierwszego filmu z zakończeniem, które nie może być zaskoczeniem dla nikogo. Wiem, że trudno jest zreformować koło w tym gatunku, ale filmy takie jak ten naprawdę oferują bardzo mało pod względem kreatywnej innowacji, umiejętności aktorskich/scenariuszowych czy nawet zapewnienia choćby najmniejszego dreszczyku grozy. Wystarczający dla telewizji halloweenowej, ale nic więcej bym powiedział.

Sądząc po tym sequelu, jest lepszy od pierwszej części. Nie jest to jednak zbyt dużo, ponieważ pierwsza część mnie specjalnie nie porwała, była to udręka, zwłaszcza finał. Tutaj szczerze mówiąc nie mogłem zbytnio zrozumieć, o co chodzi, ale przypuszczam, że niektóre elementy reżyserskie były interesujące i nie czułem, żeby się to dłużyło. Mimo to brakuje w nim emocjonalnych elementów.

THE NUN II przewyższa swojego poprzednika dzięki godnej pochwały grze aktorskiej, udoskonalonym efektom praktycznym i imponującej stronie wizualnej, co czyni z niego zaskakująco przyzwoity horrorowy hit. Michael Chaves skutecznie wykorzystuje swój budżet, prezentując dobrze zrealizowane, pełne napięcia sekwencje. Jednak potyka się w drugim akcie z utratą tempa i nadal nadużywa generycznych jumpscares, które często nie przynoszą pożądanego efektu. Zbędna złożoność wprowadzona w fabułę, włączająca dziwne flashbacks i zawiłości postaci, prowadzi do pewnego bałaganu w trzecim akcie narracyjnie. Pomimo tych problemów, ten sequel stanowi pozytywny krok naprzód dla serii, chociaż wątpię, czy kiedykolwiek wróci do szczytu dwóch pierwszych filmów The Conjuring.