Mordercze kuleczki Phantasm

Są wysocy mężczyźni, a potem jest "Wysoki Człowiek". Naprawdę widziałem zwiastun, albo podgląd, jeśli wolisz, filmu Phantasm podczas oczekiwania na początek Inwazji ciał w grudniu 1978. I pamiętam zwiastun całkiem dobrze, biorąc pod uwagę, że nadchodzący film wyglądał przerażająco jak samo słowo. Część zwiastuna, która mnie naprawdę zainteresowała, to scena, w której główny antagonist, Wysoki Człowiek, grany przez Angusa Scrimma, stoi na zewnątrz okna jakiegoś dziecka (w nocy) spoglądając przez głowę dziecka. To mnie przestraszyło... Całkowicie. I będąc fanem filmów grozy - nawet wtedy, w tak młodym wieku - od razu powiedziałem mojej matce, która siedziała obok mnie: 'Och, mamo, chcę zobaczyć ten film!' Phantasm wyglądał przerażająco... I uwielbiałem przerażające filmy. Moja mama powiedziała 'Tak'.

PHANTASM to nierówne dzieło, zbyt fantastyczne, by być naprawdę przerażające, ale olśniewająco unikalne i fascynujące na licznych poziomach. Myślę, że na pierwszym planie był tu zamiar stworzenia zniekształconego i zupełnie oryginalnego Wszechświata, gdzie nic nie jest takie, jak się wydaje, i wszystko może - i prawdopodobnie się stanie. Logika jest szybko odrzucana i faktycznie nie ma miejsca w krzywym krajobrazie, który maluje PHANTASM. Do tego dziwnego, surrealistycznego... nawet daliowskiego skręconego kosmosu zostaje rzucona grupa postaci, które - być może nawet z powodu ich aktorskich niedoskonałości - wydają się w jakiś sposób być częścią tego Wszechświata, nawet w swoich zmaganiach o przetrwanie i zrozumienie.