1984 Nineteen Eighty-Four

Na podstawie dystopijnego powieści George'a Orwella z lat 40. film został wyprodukowany w dokładnie tym samym roku, który Orwell ustalił, czyli w 1984 roku. Przerażony niedawnymi okrucieństwami Niemców i Rosjan, obawiając się, że Anglia i Ameryka mogą podążyć podobną ścieżką, Orwell namalował przerażający obraz ostatecznej dyktatury, a film wiernie go śledził. Niektóre z detalów to: (1) Ciągły nadzór, w tym przypadku realizowany przez kamery ukryte w telewizorach. (2) Rozpad infrastruktury i tandetne towary produkowane przez monopol partii na gospodarkę. (3) Polityczny język, Newspeak, pełen eufemizmów i słów kodowych dla działań rządu. (4) Brutalny system egzekwowania prawa, w którym bycie podejrzanym nawet o niewierną MYŚL może przynieść barbarzyńską karę. W filmie występują John Hurt jako pobity buntownik, Susanna Hamilton jako jego kochanka i Richard Burton jako urzędnik rządowy, na których kładą swoje nadzieje (podobnie jak sam Orwell, Burton był śmiertelnie chory podczas produkcji i zmarł przed premierą filmu).

Nie oglądaj tego filmu, jeśli czujesz się pesymistycznie lub jesteś przygnębiony, ponieważ taki rodzaj katharsis Ci nie pomoże. Tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt cztery to mroczny film oparty na ciemnej powieści, która maluje totalitarny świat, który naprawdę ssie. Chociaż nie powtarzają po prostu kłamstw raz za razem, aż wyznawcy im uwierzą - zamiast tego faktycznie przepisują historyczne szczegóły w gazetach - wciąż ma on uderzającą i przerażającą równoległość z obecnym momentem.

Ta adaptacja jest dość wierna, choć trochę zbyt skrócona, wersja orwellowskiej historii absolutnej władzy, buntu i ucisku, ale to naprawdę John Hurt sprawia, że ta wersja wyróżnia się. Jego występ jako "Winston" - urzędnik w ministerstwie Prawdy, jest wizualny, gdy przedstawia postać, która znalazła własny sposób na bunt przeciwko niezbyt życzliwemu panowaniu "Wielkiego Brata". Wszystko, co robią, mówią - nawet myślą, jest monitorowane, więc jego życie jest teraz w znacznym niebezpieczeństwie. To jest tylko prawdopodobnie zwiększa się, gdy spotyka podobnie myślącą "Julię" (Suzanna Hamilton) i razem zaczynają myśleć o nie do pomyślenia! Richard Burton zaczyna dawać znać o swojej obecności około w połowie filmu swoimi doskonale naśladowanymi tonami głosowymi i jeszcze bardziej zmierzoną dostawą, tworząc poczucie męczącej grozy, którą można by uciąć nożem, a chociaż pojawia się dość sporadycznie, jego wkłady, gdy ci dwoje są razem, nadają całkowicie nowe znaczenie grze w chowanego. To brutalne oglądanie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, a użycie militarystycznej archiwalnej i prostoty własnej produkcji pomagają tej adaptacji zyskać ostrość i filozoficznie dość dziką, gdy zagłębiamy się jeszcze głębiej w społeczeństwo kontrolowane przez maszyny, tyranów i obojętność prawie osiemdziesiąt lat po jej napisaniu. To ponure!