Saltburn Saltburn

Byłem dość zdenerwowany, gdy to zobaczyłem. Spodziewałem się pewnego rodzaju hybrydy „Innego świata” spotyka „Brideshead Revisited”, gdy rozwija się historia „Olliego” (Barry Keoghan) i jego arystokratycznego kolegi „Felixa” (Jacob Elordi). Oboje studiują na Uniwersytecie Oksfordzkim, ale pierwszy mężczyzna jest bardzo ubogim krewnym swoich zamożnych rówieśników. Pewnego popołudnia „Felix” przychodzi mu z pomocą, pożyczając mu swój rower, a co teraz następuje, to przyjaźń, która stopniowo zaczyna się rozwijać, a ten ostatni zaprasza swojego nowego przyjaciela do swojego sławnego pałacu jako gościa swojej matki (Rosamund Pike) i ojca (Richard E. Grant). Towarzyszy im przez tę całą przygodę nieco złośliwy i zazdrosny „Farleigh” (Archie Madekwe), gdy ich letnie wakacje oscylują od hedonistycznych i przyjemnych do okropnych i tragicznych. To trochę powolne rozpoczęcie, ale kiedy już dotrą do rodowego pałacu, historia zaczyna nabierać tempa, a „Olli” okazuje się dość zręczny w nawigowaniu - nawet manipulowaniu - często dość zdradliwym środowiskiem, w którym się znajduje. Na pewno jest zbyt przesycony dialogami, ale Keoghan wypada tu dobrze i zaczyna się budować stopień grozy, kiedy zaczynamy zdawać sobie sprawę, że może nie wszystko jest takie, jak się wydaje. Uważam, że Madekwe również jest dość dobry jako odrażający podlizywacz (tylko trochę bardziej ekskluzywny) i Carey Mulligan także doskonale balansuje na linie swojej postaci. Fotografia i estetyka filmu wraz z muzyką Anthony'ego Willisa dodają historii pewną bogactwo, które nie jest takie stereotypowe, jak obawiałem się. Nie sądzę, że to film, o którym będę pamiętał za kilka lat, ale zdecydowanie warto go obejrzeć, gdyż pan Keoghan kontynuuje swoją podróż w kierunku jeszcze większego sukcesu.

Czasami natrafiasz na reżysera, którego dzieła po prostu ci się nie podobają. A teraz, po dwóch filmach, mogę szczerze powiedzieć, że do scenarzystki i reżyserki Emerald Fennell nie należę. Jej debiutancki film „Obiecująca młoda kobieta” (2020) nie przypadł mi do gustu, i to samo (i więcej) mogę powiedzieć o jej kolejnym dziele „Saltburn”. Ten rzekomy thriller o pozornie niezdarnym, ale cicho groźnym studencie z Oksfordu (Barry Keoghan), który wplątuje się w rodzinę bogatych angielskich arystokratów, ma fabułę i postaci, o których szczerze mówiąc wcale mi nie zależy. (Pomyśl o „Zabicie świętego jelenia” (2017) z obsadą ekscentrycznych starych pieniaczy i wilkiem w owczej skórze.) Ten zbiór całkowicie nagannych postaci żyjących całkowicie nagannymi życiami i fanatycznie trzymających się całkowicie nagannych wartości nie jest w stanie wzbudzić empatii, zainteresowania ani połączenia z widzem. Duża część narracji jest przewidywalna i niezwykle powolna, zawiera sekwencje, które są dodane tylko dla wymuszonego efektu szoku, ma jednowymiarowy i oczywisty (prawie banalny) rozwój postaci oraz często potyka się w próbach humoru, które są wprowadzone głównie dla wygody lub na czasowo zastaną ulgę komediową. To rodzaj filmu, który zmusza regularnie do spoglądania na zegarek, aby zobaczyć, ile jeszcze trzeba znosić, i dostarcza ulgę, kiedy w końcu się kończy. Co więcej, biorąc pod uwagę łączny talent dla tej produkcji, jest prawdziwą szkodą widzieć takie gwiazdy jak Rosamund Pike, Carey Mulligan i Richard E. Grant zepchnięte na role drugoplanowe, w których ich umiejętności są mocno niedoceniane. A potem jest nadmiernie sztuczny występ Keoghana, który oczywiście (i celowo) gra, a nie wtapia się w autentyczną kreację postaci. Ogólnie rzecz biorąc, ta propozycja wydaje się być filmem, który bardzo się stara zobaczyć, jak daleko może zajść, zwłaszcza starając się wywołać opadnięte szczęki wśród widzów, podobnie jak starał się zrobić jej poprzednik kinematograficzny. Oszczędź swoje pieniądze i nie trać czasu na to znacznie przereklamowane wydanie od znacznie przereklamowanej filmowej twórczyni.

W ostatnim rozdziale pojawia się to samo. Myślę, że to zrozumieliśmy. Podobały mi się postacie. Zabawne postacie poza tym, kogo znasz. Naprawdę ktoś mówi tę linię o wampirach? Świetne ujawnienie postaci w pochlipywaniu. Dla mnie stacja wyjaśnień odebrała z doświadczenia. Wydaje się bardziej niechlujne im więcej widzisz. Ale potem widzisz wszystko. Ogromny chaos.

Ten film był orzeźwiającym doświadczeniem. Dobrze zrealizowany z ciasnym fabułą. Pozostawiający widza zawsze zastanawiającego się, co się stanie dalej. Istnieją pewne niedociągnięcia i wymuszone nagie sceny (niekonsekwentne), ale dobry fabuła rekompensuje te drobne braki. Ogólnie rzecz biorąc, ten film mi się podobał/a 7/10.