Godzilla Godzilla

Ta wersja Godzilli jest trudna do określenia jednolitej oceny. Szczerze mówiąc, gdyby Hollywood po prostu zrobił z tego filmu generyczny film o potworach, podobnie jak zrobili to z Cloverfieldem, byłby to łatwo ponadprzeciętny film, być może nawet sięgnąłby do 4 gwiazdek. Aktorstwo jest ponadprzeciętne (w tym niezbędny smak miesiąca, Jean Reno), efekty są doskonałe jak na rok 1998, a fabuła faktycznie ma sens. Niemniej jednak porażką tego filmu jest to, że został stworzony przez ludzi niezaznajomionych z franczyzą i/lub tym, co Godzilla oznacza dla swoich fanów. Godzilla dla ludzi w Japonii to to samo, co Batman i Superman dla Amerykanów, co Dr. Who i James Bond dla Brytyjczyków, a co Shaft i Black Panther dla społeczności czarnoskórych. Obniżenie Godzilli do roli zaledwie przesadzonego zwierzęcia działającego wyłącznie na instynkcie zamiast na bardziej humanistycznym poziomie inteligencji, którą my, fani, poznaliśmy i oczekiwaliśmy, było policzkiem. Ponadto finałowa scena, w której Godzilla zostaje zabity (bluźnierstwo widziane tylko dwa razy w jego 60-letniej historii (Gojira (1954) i Godzilla kontra Destoroyah (1995), gdzie ten ostatni był planowanym końcem całej franczyzy) tylko trzema F/18 i łącznie 6 rakietami, podczas gdy całe armie nie zdołały zrobić nic więcej niż irytować Króla Potworów, było poza wiarą. Dla tych, którzy nie są zaznajomieni z osiągnięciami i reputacją Godzilli, wyobraźcie sobie oburzenie, które nadeszłoby z odpowiednich społeczności, gdyby James Bond został zabity przez strażnika centrum handlowego lub Superman został zabity przez 3 sześcioletnich bachorów z kijami bejsbolowymi. Teraz rozumiecie, dlaczego japońscy widzowie tłoczyli się przy kasach DOMAGAJĄC się pełnego zwrotu pieniędzy za tę zniewagę i dlaczego Toho szybko wskrzesiło swojego ukochanego Kaiju mniej niż rok później prawdopodobnie dla jednego z najlepszych filmów w całej franczyzie, Godzilla 1999 (Godzilla 2000 tutaj w Stanach Zjednoczonych). Ogólnie, jako film o potworach, Godzilla otrzymuje 3,75 gwiazdek. Jednak jako film o Godzilli, otrzymuje ocenę 1 gwiazdki. Skrócę różnicę i spotkam się gdzieś po środku z końcową oceną 2,5 gwiazdki.

Hype był tak duży jak sam potwór na początku! Miałem wrażenie, że ten pomysł na Godzillę był reklamowany 2 lata przed samą premierą, za każdym razem (wydawało mi się), gdy szedłem do kina, byłem zafascynowany małymi zwiastunami, w rzeczywistości ten z staruszkiem, który łowił ryby i zaczepił Zillę, jest moim osobistym ulubieńcem... WIELKOŚĆ MA ZNACZENIE! Kocham to. Niestety, jak większość z nas już wie, film w ogóle nie spełnił oczekiwań fanów i krytyków, ale czy praca nad filmem bola zniweczona przez hype i oczekiwanie na arcydzieło dla tego gatunku?

Tę recenzję uważałem za dosyć zabawny punkt widzenia na opowieść o Godzilli. Matthew Broderick jako "facet z robakami" i Jean Reno jako francuski agent specjalny prezentują dość oglądane występy, gdy śledzą niektóre incydenty związane z przewozem radioaktywnego materiału i duże ślady. Efekty specjalne są również wystarczająco dobre i pomagają unosić ten przyzwoicie zrobiony, choć zdecydowanie zbyt długi film. Roland Emmerich i Dean Devlin są całkiem dobrzy w produkowaniu tych filmów przygodowych - nigdy genialni, ale zazwyczaj poruszają się sprawnie i utrzymują w zabawie, a ostatnia pół godzina tego filmu jest naprawdę przyjemna do oglądania, zwłaszcza na dużym ekranie, jeśli masz okazję.

Jako dziecko byłem całkowicie zafascynowany dinozaurami, więc możesz sobie wyobrazić, jak Godzilla (1998) zajmowała szczególne miejsce w moim sercu. Wtedy uważałem film za ekscytujący spektakl pełen niesamowitych gigantycznych stworzeń i epickich akcji niszczących miasto. Jednak jako dorosły wracając do tej dziecięcej klasyki, nie mogłem nie spojrzeć na nią przez bardziej krytyczne oko. Największym rozczarowaniem był oczywiście design samej Godzilli. Znacznie odbiegał od ukochanego oryginału, pozostawiając wiele do życzenia pod względem autentyczności. To nie jest dobry film, ale jest zabawne go oglądać 6/10.