Wśród nocnej ciszy Silent Night

Pierwszy film Johna Wooa w Hollywood od 2003 roku (to był przeciętny film). Ten film opiera się głównie na ekspresji protagonisty i postaci drugoplanowych, choć jest przewidywalny i nieco melodyjny (ale melodia jest rozproszona przez cały film), bez jakiegokolwiek wiersza, który mógłby być pochwalony i poza głównym nurtem. Ojciec cierpi nagłą stratę syna podczas strzelaniny gangów w fikcyjnym mieście w Teksasie i próbuje przeżyć, łapiąc zabójców - brak wyjaśnienia, dlaczego ma te umiejętności na początku historii i na końcu, gdy cały film jest przygotowaniem do zemsty, to duże nie-nie w scenariuszu. Ale jest to przyjemne zwłaszcza jeśli lubisz filmy, w których zemsta podawana jest zimno. Napięcie jest obecne i mimo że jest przewidywalne, film dostarcza satysfakcji z zemsty na końcu, budując napięcie do samego końca (btw podobała mi się sceny finałowa - coś, co mnie niepokoiło, a to zostało wyjaśnione [mam na myśli jego reakcje na matkę, która również doznała takiej trudnej straty]). Będąc filmem Johna Wooa, spodziewasz się bardzo elektryzujących scen akcji i dostajesz je w sekwencjach na początku, w środku, a zwłaszcza na końcu, tak jak powinno być. Naprawdę fajne i krwawe btw - i za grę Joela Kinnamana jako jedynego protagonisty zdecydowałem się dać filmowi gwiazdkę więcej, niż byłoby bez niego. Więc 7,0 z 10,0 / B dla tego filmu. Jeśli pragniesz akcji i zemsty na święta Bożego Narodzenia, to jest to (mówiąc o Bożym Narodzeniu, służy tylko jako bardziej dramatyczny punkt wyjścia dla historii - mogło to być w dowolnym czasie roku, ale hej, potrzebujemy czegoś na sezon co roku, prawda?).

Film od Wooa. Bardzo przewidywalny. Trochę przestarzały, ale nadal z podwójnymi pistoletami. Naprawdę dobre podwójne pistolety, panie detektywie. Myślę, że to było głównym punktem filmu. Nie ma szans, żeby ten gość słuchał tej muzyki i tańczył tak. Szczerze mówiąc, nie oglądałem pierwszej godziny. To wszystko dość tło jakości.

Najlepszą częścią było obserwowanie Kinnamana, jak biegnie ulicą w zwolnionym tempie z nosem na swoim swetrze rudolfa, kiwającym się w górę i w dół. Również gdy jest w swoich niechlujnych szarych spodniach dresowych ćwicząc. Całkiem nieźle. Byłem ok z nadmiernym dramatycznym spowolnieniem akcji, rozumiem, że to jest styl, ale tam, gdzie ten film mnie stracił, było to, że nie przedstawił nawet trochę wiarygodnej motywacji dla taty stającego się nocnym seryjnym mordercą. Motywacja wszystkich łotrów również nie istnieje. Pierwszą rzeczą, która naprawdę mnie irytowała, było to, że gdy wraca do domu po miesiącach rehabilitacji i jest wyraźnie uszkodzoną psychicznie traumatyzowaną osobą, jego żona nie posprzątała choinki i prezentów dla martwego dziecka. CO? Rozumiem, że ma swoje własne traumy, ale co za diabła, że wróciła do pracy i wydaje się być funkcjonalną osobą. Jedynym sposobem, w jaki to ma sens, jest to, że chciała go zirytować, co widzimy później w jej reakcji na jego psychopatyczne zachowanie, co wyraźnie nie jest przypadek. A potem całe udawanie, że nikt naprawdę nie rozmawia i nie ma dialogu... Mam na myśli... mogłoby to mieć sens, gdyby także stracił słuch. Ale nie stracił. Jako GŁÓWNE urządzenie, które jest używane przez cały film, NIE MA SENSU. Naprawdę sprawia, że film staje się dość nużący i w miarę jak zwiększa się intryga zabójstw, staje się coraz bardziej nudny.

W tym filmie są fajne ujęcia, strzelecka dziura w strzelnicy była zabawna, a kilka porządnych pościgów samochodowych i dobra reżyseria akcji od czasu do czasu. Ostatnia trzecia część naprawdę śmierdziała. Dość okropna saturacja kolorów przez cały czas i kiepskie efekty cg to jeszcze bardziej obniżyły. Gimmick bez mówienia był dość uroczy, ale mylący. Jeśli DiCaprio może się przegryźć swoją drogą do oscarów, nie widzę powodu, dla którego Kinnaman by tego nie mógł zrobić.