Noe: Wybrany przez Boga Noah

Chcę to jasno powiedzieć od razu, nie obchodzi mnie, czy film taki jak ten jest w 100% wierny Biblii, i mniej obchodzą mnie fanatycy kreacjonistów, którzy narzekają, że ten i tamten film opowiada niewłaściwą historię lub zniekształca ich religię. Ale ta próba opowiedzenia historii jest po prostu kiepska. Pierwsza połowa filmu nie jest całkiem zła. Jest to tak naprawdę dość przyjemne. Ciemne scenerie są czasami deprymujące i piękne jednocześnie. Lubiłem strażników. Dodali trochę dodatkowego do filmu, a walka, gdy Tubal-Kain próbował schwytać arkę, wcale nie była zła. Jednak potem zaczęło się szybko pogarszać, gdy Noah stawał się coraz bardziej szalony, a Tubal-Kain, przeżywszy, manipuluje z synem Noego, Hamem. Nie żeby Noah tego nie zasłużył do pewnego stopnia. Części, gdzie Noah chce zabić swoje wnuki i zatrzymuje się w ostatniej chwili, to tylko hollywoodzka opera mydlana. I nie zaczynajcie mnie od absurdalnej sceny, gdzie Anthony Hopkins chodzi na zbieranie jagód jak jakiś upośledzony umysłowo. Do około połowy filmu nie rozumiałem wszystkich bardzo negatywnych recenzji, ale po obejrzeniu żałosnej drugiej połowy muszę powiedzieć, że bardziej je rozumiem. Myślę, że te jednogwiazdkowe są trochę surowe, ponieważ film jest często całkiem piękny, a aktorstwo, pomimo kiepskiego scenariusza, jest dość dobre, ale kiepski scenariusz po prostu niszczy film. Zdecydowanie rozczarowanie.

To jest ciężki film do obejrzenia i ocenienia. Dobre: Obrazy powodzi nadchodzącej zarówno z góry, jak i spod ziemi były spektakularne. Trauma, z którą Noe zmaga się podczas powodzi i po niej, została pięknie przedstawiona. Podobał mi się obraz Noego uświadamiającego sobie, że 'choroba' jest w nim, jak i w innych. Opowieść o stworzeniu poprzez upadek aż po powódź została pięknie wykonana. Podobało mi się również napięcie między Noem a rodziną na arce, gdy zastanawiają się nad możliwością, że Stwórca ich zapomniał. Ale co psuje film? Uważam, że reżyser/scenarzysta ma obowiązek wobec materiału źródłowego. Odejmij aspekt religijny tego filmu i wyobraź sobie oburzenie, gdyby ktoś zmienił historię Harry'ego Pottera lub Thora. (O, poczekaj...robią to.) Chodzi o to: jeśli masz materiał źródłowy, użyj go. Możesz być kreatywny, gdy musisz coś uzupełnić, ale po co mieć materiał źródłowy, jeśli go nie wykorzystujesz? Reżyser faktycznie połączył dwa starożytne historie o potopie – Biblijną i babilońską Enuma Elish. W końcu – żadna z tradycji nie otrzymuje jasnego opowiedzenia swojej historii. Inne problemy? Rola Metuzalema była kompletnie zmarnowana przez utalentowanego Anthony'ego Hopkinsa. I nadal nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle wystąpił w filmie. Zakończenie było puste i pośpieszone. Noe na początku filmu prowadzi izolacjonistyczny styl życia skoncentrowany na wychowaniu swoich dzieci, aby były dobrymi zarządcami ziemi. Jak to się różni na końcu filmu? Nie różni się. Ich zrozumienie życia, Stwórcy, świata nie jest inne niż na początku. Historia nie ma żadnego finału...w ogóle. To po prostu przeciętny film, a oczekiwałem więcej z taką obsadą.

Oglądając Noe, wydaje mi się, że musieli go stworzyć ateiści. W końcu traktują Słowo Boże tylko jako pierwszą wersję. Z drugiej strony współautor i reżyser Darren Aronofsky nie ma zamiaru żartować ze starego "nie będziesz wzywać imienia Pana, Boga twego nadaremnie," zastępując słowo przekleństwem "Stwórca". Noe mówi więc swojej żonie Naamie (Jennifer Connelly), że "[Stwórca] zniszczy świat" (po czym prawdopodobnie będzie znany jako "Niszczyciel") poprzez potop, co mogło dać początek wyrażeniu 'kiedy pada, to leje'; znaczy to, że postacie już żyją w postapokaliptycznej pustyni; jego zniszczenie z pewnością zakwalifikowałoby się jako przesada.

Czuję się zobowiązany obejrzeć i zrecenzować filmy takie jak ten. Jestem szczęśliwy jak skowronek, że tworzą filmy oparte na rzeczywistych wydarzeniach lub mitycznych sprawach, ponieważ to zainteresowuje ludzi.

Film „Noe” (2014) w reżyserii Darrena Aronofsky'ego to jego pomysłowe przeredagowanie historii z biblijnej tradycji judaistyczno-chrześcijańskiej. Wartości produkcji są na najwyższym poziomie, w tym jakość obsady i znakomite islandzkie lokalizacje, a także poruszający duch powagi w wydarzeniach. Opowiadanie historii jest wystarczająco przekonujące, chociaż zacząłem się trochę nudzić w drugiej połowie, gdy główni bohaterowie utknęli w arce.