Maska The Mask

Zabawna fantasy-komedia, która wykorzystuje fizyczność i timing komediowy Jima Carreya do granic możliwości. Mimo że nie wszystkie dowcipy trafiły w sedno, a sam maska (zarówno Stanley, jak i Dorian) był trochę śmieszny, nawet w kontekście tego uniwersum, uważałem to za wystarczająco rozrywkowe, a dodatkowo jest to debiut filmowy Camerona Diaza... **3.5/5**

Nie takie dobre, jak pamiętam, ale nadal zabawne do oglądania. Minęło wiele, wielu lat od ostatniego obejrzenia 'Maski', dlatego wcześniej nie miała jej odnotowanej tutaj, i chociaż nie jest tak zabawna ani tak cytowalna, jak myślałem (pamiętam, że bardzo mi się podobała jako dziecko), wciąż jest w niej wystarczająco dużo, z czego czerpałem dużo rozrywki. Występ Jima Carreya jest znakomity, bez niego mielibyście bardzo kiepski i ostatecznie rozczarowujący film. Ciekawe jest, że w 1994 roku zrobił ten film, 'Detektyw Ace Ventura' i 'Głupi i głupszy' (który muszę zobaczyć w pewnym momencie!) - całkiem rok! Peter Greene i Peter Riegert również biorą udział, chociaż to głównie debiutująca Cameron Diaz jest najlepsza spośród wszystkich za Carreyem. Wygląda na to, że w 2005 roku miało premierę kontynuacja zatytułowana 'Syn Maski'. Na papierze powinno to być okropne, więc muszę to sprawdzić!

Jim Carrey to śliski urzędnik bankowy „Ipkiss”, który zawsze szuka miłości, ale zdaje się, że nie robi zbyt wielu postępów. Pewnej nocy jednak widzi coś dryfującego w rzece. Myśląc, że to człowiek, rusza na ratunek, ale okazuje się, że to tylko maska, którą niedawno uwolnili z zamkniętej trumny głęboko pod wodami. Zabiera ją do domu i podczas oglądania szybko zdaje sobie sprawę, że może się przyczepić do jego twarzy i zamienić go w elegancką i dowcipną postać (chociaż z jasną zieloną twarzą), która nie ma problemów z emanowaniem uroku. To przydatne, ponieważ teraz poznajemy uroczą „Tinę” (Cameron Diaz), więc może maska pomoże mu ją zdobyć? Jednak rzeczą o tej masce jest to, że ma psotną naturę - umożliwia swoim użytkownikom pragnienia zarówno dobre, jak i złe, i oczywiście nie trwa długo, zanim policja „Kellaway” (Peter Riegert) zajmie się sprawą, gdy maska wywołuje sprzeczne strony osobowości swojego właściciela i zbliżają się kłopoty. Jest to odpowiedni pojazd dla Carreya i od początku do końca jest gwiazdą. Jest charyzmatyczny i rozrywkowy, ale nigdy nie uznałem go za zabawnego. Jego prezentacja humoru jest zbyt zuchwała i na twarz. Nie ma w niej niczego delikatnego ani wyrafinowanego, i chociaż jest żywy i naprawdę nie zwleka wcale, uważałem to za trochę zbyt powtarzalne i po około dwudziestu minutach przypomniało mi się „Bugsy Malone” (1976) tylko bez pianek. Podobnie jak Steve Martin, styl komedii Jima Carreya po prostu nie trafił w mój gust, i chociaż jest to zdecydowanie jedno z jego lepszych wysiłków, a Diaz dodaje gwiazdorską jakość do sprawy, wszystko to jest dla mnie trochę zbyt pantomimicznie gładkie.