Nieznajomi z pociągu Strangers on a Train

„Obcy w pociągu“ to Guy, udany sportowiec w nieszczęśliwym małżeństwie, i Bruno, amoralny playboy. Bruno sugeruje doskonałe przestępstwo, dzięki któremu Guy mógłby pozbyć się swojej żony bez podejrzeń, i przekonuje siebie, że Guy się zgodził. Bruno jest oczywiście zły, ale co z Guyem? Czy jest naprawdę taki szanowany, jak twierdzi? Czy jego żona jest tak zła, czy może Guy jest naprawdę wspinaczem społecznym, który chce pozbyć się niewygodnej żony, aby zdobyć trofeum? Czy wysyła mieszane sygnały do Bruno, bo naprawdę chce, aby plan Bruno się powiódł? Pojęcie ukrytego, mrocznego zła jest tym, co nadaje temu thrillerowi moc.

Tenisista "Haines" (Farley Granger) podróżuje cicho w wagonie klubowym pociągu, gdy jego sąsiad "Bruno" (Robert Walker) zaczyna rozmowę. Na pierwszy rzut oka wydaje się to niewinne, pierwszy mężczyzna jest doświadczonym graczem i zdaje się, że jest to fan, który chce mieć towarzystwo, gdy topi się w swojej podróży w tym szkocku. Z rozmowy szybko wynika, że obaj mają w swoim życiu ludzi, których raczej by nie mieli. „Haines” jest żonaty z „Miriam” (Kasey Rogers), ale raczej byłby żonaty z córką senatora „Anne” (Ruth Roman), podczas gdy „Bruno” pragnie pozbyć się swego apodyktycznego ojca (Jonathan Hale). A co by się stało, gdyby ci dwaj zupełnie obcy ludzie przeprowadzili przebiegle zaplanowane morderstwa, które rozwiązałyby problem drugiego? Sportowiec nie ma z tym nic wspólnego, ale gdy „Bruno” wziął sprawy w swoje ręce, trochę zaczyna się pojawiać groźne szantażowanie, gdy podejrzana policja zaczyna się węszyć, a „Haines” znajduje się w bardzo niekomfortowej sytuacji. To jedna z lepiej skonstruowanych historii autorstwa Raymonda Chandlera, z dość skomplikowaną serią warstw - każda bardziej niebezpieczna dla nieszczęśliwego, zakochanego i poza swoją głębokość „Hainesa”. Pomiędzy formą Walkera i Grangera rozwija się namacalna chemia, która sprawia, że ta historia jest niezwykle interesująca, podczas gdy reżyser Alfred Hitchcock delikatnie, ale stanowczo dokręca śruby obu tych postaci. Wszystko kulminuje na wesołym miasteczku, gdzie olśniewające światła, wyraźna muzyka i narastające poczucie paniki kończą napięcie przedstawione i mocno zagrane (przez Dimitri Tiomkina) dramat, który przygląda się ludzkim wadom, zdradzie i brawurze. Pociągi zawsze dobrze służą jako przewody dla kryminalnych thrillerów, a z mocnym, choć oszczędnym wsparciem od takich postaci jak Marion Lorne, Leo G. Carroll, własnej córki Hitchcocka Patricii jako wtrącającej się „Barbary” i krótkiego cameo od Normy Varden (zanim odkryła duże, brzydkie kapelusze), aby dodać trochę bogactwa - i odwrócenia uwagi - do intryg, to może sprawić, że będziesz bardzo ostrożny w nawiązywaniu rozmów z jakimkolwiek obcym kiedykolwiek ponownie!