Chinatown Chinatown

Chinatown jest reżyserowane przez Romana Polańskiego i napisane przez Roberta Towne'a. W rolach głównych występują Jack Nicholson, Faye Dunaway, John Huston, Perry Lopez i John Hillerman. Muzykę skomponował Jerry Goldsmith, a za zdjęcia odpowiadał John A. Alonzo. Prywatny detektyw J.J. Gittes (Nicholson) pracuje nad sprawą cudzołóstwa, ale szybko zostaje wplątany w morderstwo i korupcję. Ten północny obraz jest jednym z najbardziej chwalonych neo-noir filmów wszech czasów. To obraz przesiąknięty klasycznymi elementami filmu noir i detektywistycznych filmów, które zdobiły kino w latach 40. i 50. Od charakteryzacji (podejrzane kobiety - zuchwali policjanci - szemrany boss - twardy protagonist w wirze odkrywających się warstw), po twardy scenariusz, przemoc, seks i brutalne odkrycia, to noirowy klejnot, który tylko brakuje chiaroskuro i ekspresjonistycznych wirowań, aby zamknąć całą transakcję. Jego alegorie są nieograniczone, ikonografia jest pewna, a dialog teraz należy do legend. Chinatown nie może być przegapione, nie tylko przez fanów noira, ale przez fanów kina, w ogóle. 9.5/10

Wspaniały. Nie mogę wiele powiedzieć o Romanie Polanskim, ponieważ czuję, że widziałem zbyt mało jego prac, aby móc dokonać bardziej globalnej analizy: obejrzałem tylko _The Ninth Gate_, _The Pianist_ i teraz ten film. To nie wiele... ale prawdą jest, że to trzy filmy, które naprawdę mi się podobały i o których mam bardzo dobre zdanie. Ten film jest bardzo dobry, wpisując się w styl, który możemy nazwać „neo-noir”, o tyle, o ile jego wizualna estetyka jest silnie inspirowana noir, z uwagami, które są zasadne, ponieważ jest to film kolorowy, a nie czarno-biały. Polanski jest uważnym i skrupulatnym reżyserem, który dostarcza publiczności wysokiej jakości pracę, w której każdy szczegół został przemyślany.

Myślę, że to może być moja ulubiona rola od Faye Dunaway. Jest to „Evelyn“, kobieta, która podejrzewa, że jej mąż „Hollis” (Darrell Zwerling) ma romans. Wynajmuje usługi cynicznego prywatnego detektywa „Gittes” (Jack Nicholson) i wkrótce ludzie są martwi, a on sam zostaje uwikłany w historię cudzołóstwa, korupcji i manipulacji, która okazuje się dość niebezpieczna dla detektywa, który pracuje z jedną kobietą, o której podejrzewa, że oszczędza trochę prawdy, i z inną, której tożsamości desperacko próbuje odkryć. Nicholson również prezentuje się świetnie, jego występ jest naturalny i angażujący, a solidna chemia między nim a Dunaway dodaje bogactwa tej dość ekscentrycznej fabule. Roman Polański zgromadził silną obsadę - zwłaszcza John Huston, który pojawia się oszczędnie, ale skutecznie jako jej bogaty, niegodziwy ojciec „Noah”, a fotografia wiele pomaga w generowaniu poczucia narastającego zainteresowania, gdy stopniowo przedzieramy się przez tę skomplikowaną i interesującą studium postaci. Produkcja wygląda świetnie - kostiumy z lat 30. i samochody obok szczypty kipiących postaw, które panowały w tamtym czasie, również są dobrze uchwycone. Trwa trochę ponad dwie godziny, ale rozpoczyna się dynamicznie i nigdy naprawdę nie zwalnia tempa, aż do zakończenia, które chociaż nie jest w pełni niespodziewane, nadal ma wystarczająco elementów zaskoczenia, aby utrzymać nas w napięciu.