Niemy wyścig Silent Running

Cisza w kosmosie prezentuje kolejny niepohamowany występ Bruce'a Derna. Gra on Freemana Lowella, naukowca na pokładzie statku kosmicznego, który opiekuje się ostatnimi egzemplarzami roślin z Ziemi, gdy statek zmierza w kierunku Saturna. Lowell stał się przywiązany do ekosystemu na statku i mniej do swoich kolegów z załogi, których zabija, gdy otrzymują rozkazy zniszczenia roślin. Samotny, wyobcowany, walczący z szaleństwem, Lowell ma tylko trzy roboty za towarzystwo, a jego rośliny zaczynają obumierać, gdy otrzymują mniej światła słonecznego podczas zbliżania się do Saturna. Douglas Trumbull w pewien sposób wyreżyserował film science fiction o niskim budżecie, wnętrza przypominały mi serial telewizyjny z wczesnych lat 70. Zawiera także ludowe piosenki towarzyszące jego ekologicznemu przesłaniu.

Cicha praca oferuje kolejny niepoczytalny występ Bruce'a Derna. Gra Freemana Lowella, naukowca na pokładzie statku kosmicznego, który opiekuje się jedynymi pozostałymi przykładami roślin z Ziemi, gdy kieruje się w kierunku Saturna.

To była przemyślana historia science fiction. Bruce Dern pojawia się jako trochę szalony naukowiec w swojej możliwej najbardziej sympatycznej roli, co wiele mówi o rolach, które odegrał. Jest opiekuńczym naukowcem, oprócz tego jednak zabija wszystkich swoich towarzyszy na statku kosmicznym. Czy może wciąż być sympatyczny? Ma motywację do tego, która jest bardziej niż motywacja jego innych złoczyńców. Tutaj stara się ocalić rośliny dla Ziemi. Jego towarzysze nawet nie rozumieją potrzeby ratowania roślin, co mówi o strasznych czasach, w których żyją. Wszystko to dzieje się dość wcześnie w filmie. Później jego towarzysze to roboty, z którymi empatyzuje, jakby byli ludźmi. Ziemia postanowiła zniszczyć całe życie roślinne, więc w zasadzie gra bohatera/złoczyńcę, trudno powiedzieć. Ale czy uda mu się ocalić coś dla ludzkości?

Botanik (Bruce Dern) na misji w kosmosie próbuje powstrzymać korporację przed zniszczeniem swojego małego 'lasu' na swoim międzyplanetarnym frachtowcu. Gdy jego towarzysze decydują się zrealizować rozkaz, podejmuje sprawy we własne ręce. Jest to mgliście prorocze wydarzenie, które ma nadejść - i ma coś poruszającego w nie wiedzeniu, czego straciłeś, dopóki tego już nie masz. To pierwszy film, który pamiętam, gdzie są droidy - w tym przypadku drony - Huey, Dewey (Louie jest zepsuty), którym nadano pewną cechę osobowości i wstrzykują trochę potrzebnych wybuchów humoru do tej dość powolnej historii sci-fi. Na pewno ma przesłanie (zmiana klimatu, ocieplenie itp.), ale po pewnym czasie staje się dość męczące i spowalnia do tempa ślimaka przed dość nagłym zakończeniem. Ciekawy, ale nie klasyczny...