Skrytka The Outfit

Film 'The Outfit' jest doskonały. Już po raz drugi w ciągu około trzech tygodni miałem przyjemność zobaczyć film z Markiem Rylance'em na dużym ekranie i znowu dostarczył - taki niezawodny aktor. Inny film to 'The Phantom of the Open', który jest bardzo dobry, ale zarówno film, jak i występ Rylance'a są lepsze. Jego prezentacja Leonarda Burlinga była bardzo przyjemna.

Od czasu, kiedy zauważyłem go pierwszy raz w filmie Wolf Hall, postanowiłem spróbować każdej produkcji z Markiem Rylance'em. Ten film mi się podobał, z napiętym scenariuszem, realistycznymi dialogami i kilkoma zwrotami akcji, o których nawet nie chcę wspominać, żeby nie zdradzić zbyt wiele. Mimo że ten film nie wychodzi na ciemne i nastrojowe ulice Chicago, potrafi być filmem noir, który rozgrywa się w jednym męskim sklepie krawieckim. Zastanawiam się, czy przedstawienie teatralne na Broadwayu jest nieuniknione? Tutaj znajdziemy wystarczająco złych chłopców, ale z wystarczającym odcieniem ludzkości, żebyśmy kibicowali niektórym z nich. Ale scenariusz nie przejmuje się tym, za kogo kibicujemy - fabuła jest fabułą i pójdzie swoją drogą, wciągając nas razem z nią. Pomimo okresowych wybuchów przemocy, to bardziej dramat niż thriller. Przypomina mi to, co miał rzekomo powiedzieć Hitchcock. Suspens nie polega na bombie eksplodującej, ale raczej na tym, czy w ogóle wybuchnie. Oczywiście, w thrillerach, jeśli masz bombę, musi w jakiś sposób eksplodować. Ten film nie jest taki przewidywalny. The Outfit to nie tylko dramat; to studium postaci, a postać Rylanda dobrze znosi analizę fabuły.

Ogólnie: utalentowana obsada i inteligentna fabuła tworzą sprytną tajemnicę, która warto obejrzeć.

Ogólnie: utalentowana obsada i inteligentna historia tworzą sprytną tajemnicę, która warto obejrzeć.

The Outfit to izolowany kryminalny film z lat 50., w którym grupa mafiosów desperacko próbuje znaleźć zdrajcę w swojej organizacji przestępczej. Otoczenie było doskonałe i nostalgiczne, a przestrzeń była ograniczona do jednego pokoju przez cały film, co naprawdę przyczyniło się do paranoi filmu. Ta izolacja sprawiła, że film głównie opierał się na dialogach i ekspozycji postaci, co wypadło tu doskonale. Scenariusz i dialogi były złożone i sprytne, a aktorskie występy świetnie współgrały z nimi. Mark Rylance skradł show, był miły i spokojny, ale miał w sobie podejrzliwość, która przekonała widzów, że wie więcej, niż się przyznaje. W tym filmie zdecydowanie zajaśniał nad wszystkimi innymi. Zoey Deutch była nijaka, ponieważ jej postać wydawała się mało prawdopodobna. Jej sposób wypowiadania kwestii był bardzo nowoczesny. Johnny Flynn i Dylan O'Brien byli w porządku, ale Simon Russell Beale był niespodzianką. Przez krótki czas, który się pojawił, naprawdę podobała mi się jego złowroga obecność i chemia z Rylancem. Ten film ma wiele warstw tajemnicy, i było radością obserwować, jak się one odkrywają na ekranie. Jednakże, uważam, że pod koniec było za dużo. Byłem bardzo zadowolony z zwrotów akcji aż do końca filmu, ale potem stały się one absurdalne i przesadzone. Naprawdę nie mogłem się utożsamić z ostatnimi zwrotami akcji i w rezultacie to zaszkodziło ogólnemu doznaniu z oglądania filmu.