Bo się boi Beau Is Afraid

Beau Is Afraid jest dotąd najbardziej złożonym i nieprzystępnym filmem Ariego Astera, choć poczucie winy, skrajna niepewność i skomplikowany związek matki z synem są jasnymi tematami głęboko zbadanymi w ciągu pięciu sekcji - druga z nich jest jedną z najbardziej fascynujących, wizualnie oszałamiających sekwencji roku. Im więcej myślę o tym, co widziałem, tym bardziej podziwiam unikalne, zastanawiające, przytłaczająco surrealistyczne opowiadanie jednego z najautentyczniejszych głosów pracujących obecnie.

Beau się boi zdecydowanie może się pochwalić niesamowicie bogatą i złożoną narracją, pełną alegorii, symboli i elementów tematycznych. Jednak można się zastanowić, czy złożoność filmu jest warta poświęcenia wartości rozrywki. Próba połączenia tych złożonych tematów Ari Aster stworzył narrację, która była dla mnie bardzo trudna do przetworzenia. Podczas pierwszej godziny filmu byłem pochłonięty historią, z napiętymi scenami, które zacierały granice między tym, co jest rzeczywiste, a tym, co jest fałszywe. Jednak w miarę jak film postępował, te surrealistyczne sceny stawały się coraz bardziej dzikie i rozbite, pozostawiając mnie z uczuciem oderwania od narracji. Ciągle zadawałem sobie pytania o to, co się dzieje, jak tam trafiliśmy i dlaczego rzeczy rozwijały się w taki sposób. To oderwanie ostatecznie odjęło mi z przyjemności z oglądania filmu. Trzygodzinne trwanie Beau się boi może być przerażającym zadaniem dla widzów. Podczas gdy dobrze tempowany film może szybko mknąć (Avatar: Droga wody i Babilon na przykład), ten czasami wydawał mi się żmudny i często sprawdzałem zegar, aby zobaczyć, ile czasu jeszcze zostało. Pomimo tych niedociągnięć techniczna realizacja filmu była naprawdę wyjątkowa. Reżyseria Astra była genialna, z oszałamiającą pracą kamery i piękną kinematografią. Aktorstwo było również na najwyższym poziomie, a Joaquin Phoenix dostarczył być może najlepszy występ tego roku. Obsada aktorska, w tym Amy Ryan, Patti LuPone i Nathan Lane, również dali znakomite występy. Ogólnie rzecz biorąc, Beau się boi okazał się dla mnie sporym rozczarowaniem. Choć Aster niewątpliwie ma genialny umysł i talent do opowiadania historii, ten film mógł cierpieć z powodu braku powściągliwości. Niemniej jednak techniczna biegłość i znakomite występy zdecydowanie zasługują na uznanie.

Już na początku doceniamy, że "Beau" będzie miał ciężkie życie. Na szczęście skaczemy do przodu o czterdzieści lat i znajdujemy go żyjącego prawie oblężonego w bezprawnej dzielnicy, gdzie syreny i hałas trzymają go w nocy większość czasu. To po jednej takiej żywej nocy nagle budzi się, zdając sobie sprawę, że musi dostać się na lotnisko, aby odwiedzić swoją bogatą matkę. Wystarczy powiedzieć, że wydarzenia się komplikują i nie udaje mu się w pełni zrealizować podróży... Dzwoni, aby poinformować swoją matkę, ale dostaje kuriera UPS na telefonie stojącego nad bezzgłowym ciałem. A matka? Teraz musi odbyć podróż - bez działającej karty kredytowej - na czas jej pogrzebu. Co teraz następuje, to seria łagodnie zabawnych, ale głównie zbyt surrealistycznych ucieczek, które łączą fantazję i fikcję podczas jego podróży. Joaquin Phoenix daje bardzo silne przedstawienie jako delikatny, ale niemal stale skonfundowany "Beau". Całkowicie angażuje się w rolę i skutecznie wywołuje frustrację i współczucie w miarę postępującej historii - w przerywanych momentach - ku jej zakończeniu. Nathan Lane również dobrze się wpasowuje - choć całkowicie przesadnie - jako chirurg "Roger", a najlepsze zostawiamy na koniec z dość dziwnym finałem, w którym Patti LuPone (jego matka, "Mona") ukazuje się w zupełnie nowym świetle. Czasami pisanie może być dowcipne, ale dla mnie to po prostu zdecydowanie zbyt długie i epizodyczne. To jakby Ari Aster miał kumulację pomysłów na swoją postać, które połączył prawie w stylu „Forresta Gumpa“, z nadzieją, że to, co wychodzi na końcu, będzie przyjemne do oglądania. Nie jestem wielkim fanem nadmiernego wyolbrzymiania. Nie chodzi o to, że potrzebuje konkretnego początku, środka i końca, ale jakoś wolę, aby fabuła miała solidniejsze podstawy niż ta. Cieszę się, że widziałem to w kinie, ale z pewnością już tego nie obejrzę ponownie.

Jest zdecydowanie za długi, bez spójnej fabuły, która by cię zainteresowała lub zatrzymała. Wartości produkcyjne są bardzo wysokie, a wygląd i atmosfera filmu są bardzo bogate... ale to nie wystarcza, aby utrzymać trzy godziny razem. Beau jest najbardziej pechowym człowiekiem na świecie... i ciągle skacze z deszczu pod rynnę (i bez swojej winy). To staje się niesamowicie nużące. Film oglądałam w 4 częściach. Nie ma szans, żebym mogła go obejrzeć w całości. Już widziałam trzygodzinne filmy, które szybko mijają... ten szedł jak wąż i naprawdę to czułaś.