Martwe zło 2 Evil Dead II

The Flaming Groovy! Tak, Sam Raimi i Bruce Campbell wrócili, aby rozruszyć akcję tym remakiem własnego filmu The Evil Dead (1981), tym razem jednak z większą ilością pieniędzy i otwartym humorem. Szybki prolog ładnie wszystko ustawia, a potem BAM! Ash (Campbell) i jego dziewczyna są w chatce zagłady i są gotowi na noc nieświętego demoniczego terroru. To koszmar czarnej komedii, gdzie Raimi i Campbell zapraszają nas na imprezę, a potem z radością biją nas do poddania - a my sado-maso przyjemnie to odczuwamy! Ash urósł w cojones i postanawia stawić czoła demonicznej sile, co powoduje dużo akcji z piłą mechaniczną i strzelbą. Dla naszego bohatera jest także jeden żart na języku, choć jest zbit z filaru na słup, aby akcja działała. Raimi nie interesują zbędne sceny czy wyjaśnienia, obnaża to, jak film pędzi naprzód, wszystko podczas gdy wykorzystuje swoje umiejętności techniczne z kamerą i projektowaniem dźwięku. Humor jest często szalony, obłąkańczo, podczas gdy miło jest znaleźć grupę twórców filmowych, którzy nie czują teraz potrzeby rzucać krwią i wnętrznościami na ekran co drugą scenę tylko po to, aby wywołać efekt formułowy. Szalony, mrożący krew w żyłach i diabelnie zabawny. 8/10

Wydany w 1987 roku i napisany i wyreżyserowany przez Sama Raimiego, „The Evil Dead” opisuje wydarzenia, gdy dwóch studentów z Michigan State (Bruce Campbell i Denise Bixler) podróżuje do odległej chaty na zachodnim Tennessee na wiosenne wakacje, gdzie odkrywają kopię Księgi Umarłych i taśmę dźwiękową, której zaklęcia wskrzeszają demony w lesie. Córka archeologa, który stworzył taśmę (Sarah Berry), również odwiedza chatę ze swoim chłopakiem (Richard Domeier) i kilkoma podejrzanymi lokalnymi mieszkańcami (Dan Hicks i Kassie Wesley DePaiva). Pierwszy film był niskobudżetowy, kreskówkowy i ekstremalny, ale był poważnym horrorem. To sequel jest także kreskówkowy i ekstremalny, ale to zdecydowanie horror komediowy. Jest rozrywkowy dla tego, czym jest, ale utrudnia mu to mylące otwarcie „recap”, które nie pasuje do poprzedniego filmu. Raimi stwierdził, że nie miał praw do korzystania z materiału z pierwotnego filmu, więc zrobił 7-minutowy przegląd z udziałem tylko dwóch osób zamiast pięciu (z Denise Bixler w roli Lindy). Ale są też inne niekonsekwencje: Księga Umarłych i taśma są znalezione w pokoju zamiast w piwnicy, a Ash (Campbell) później „odkrywa” ponownie, że most jest zniszczony, co już wiedział z wydarzeń w pierwszym filmie. Po przejściu przez niezręczne i zaskakujące wprowadzenie, film staje się rozrywkowym, przesadnie krwawym horrorem komediowym, który jest tak kreatywny, jakby był stworzony przez szaleńca. Bixler świetnie zastępuje w roli Lindy, ale jej udział jest zbyt krótki i zobaczysz jedynie migawki jej olśniewającego piękna. Zajęło mi to trochę czasu, zanim się przekonałem do Annie (Berry), ale ostatecznie zrobiłem i jest godną drugoplanową protagonistką. Są tu kilka zabawnych i ekscytujących sekwencji, jak sceny z demoniczna ręką.

Nie jestem wielkim fanem filmów slasher / gore, ale przyjaciele sugerowali mi, żebym spróbował tego tylko dlatego, że film nie stara się brać siebie zbyt poważnie, i pomimo faktu, że jest tu wiele krwi, żadna z niej nie wyglądała szczególnie realistycznie i tylko dodaje do niezwykle czarnego humoru całej sprawy. Ale to, co przyciągnęło mnie do tego filmu, to charyzma głównego aktora Asha, którego grał Bruce Campbell. Nie jest on wielkim aktorem, ale ma dość chłopięcy urok, który napędza film naprzód, nawet jeśli scenariusz jest tak nierówny jak krzesło bujane w jego chatce!

Evil Dead II zabiera wszystko, co fani pokochali się w oryginale i podwaja to, ale czy to naprawdę jest takie dobre? Reżyseria od Raimi'ego jest ponownie bardzo obecna z fantastycznie kreatywnymi ujęciami i szybkimi zbliżeniami, które są tak charakterystyczne dla niego. Fabuła jest tutaj o wiele bardziej rozbudowana, z interesującymi retrospekcjami, które dają oryginałowi zupełnie nowe spojrzenie. Efekty specjalne są lepsze niż w oryginale, a możemy zobaczyć o wiele więcej tego, kim jest zła istota. Ale pomimo wszystkich pozytywów, jakie ten film ma, brakuje mu czegoś, na co nie potrafię położyć palca. Oryginał wydawał się tak autentyczny, a myślę, że niski budżet pomógł zwiększyć napięcie i przerażenie posiadłościami. Tutaj ton jest trochę bardziej kampowy i po prostu nie rezonuję z nim tak jak z oryginałem. To nadal świetny film i jeden z lepszych horrorów lat 80., ale niestety nie trzymam go tak wysoko jak większość.