Egzorcysta Papieża The Pope's Exorcist

Na podstawie rzeczywistej postaci z ciemniejszej strony dość niedawnych operacji Watykanu Russell Crowe zakłada swoją sutannę i udaje się do odległego opactwa w Hiszpanii, gdzie spotyka się z "Fr. Esquibel" (Daniel Zovatto). Dlaczego? Wygląda na to, że młody chłopiec jest opętany przez wyjątkowo złą demona. Fr. Amorth nie jest obcy tego typu sytuacjom i zdaje sobie sprawę, że zdecydowana większość tych przypadków nie ma nic wspólnego z praktykami satanistycznymi, a bardziej z problemami zdrowia psychicznego. Szybko jednak zdaje sobie sprawę, że chodzi o poważną i potencjalnie śmiertelną demonizację, i zarówno on, jak i jego kolega muszą odkryć, co działo się w tym miejscu i kim jest ich agresywny wróg, zanim będą mieli nadzieję rzucić go z powrotem w cień. Oto fabuła, a trzeba przyznać, że Crowe faktycznie gra swoją postać z nutką charyzmy, ale reszta to to samo głośne skomponowane, efekty wizualne wypełnione rutynowymi dramatycznymi scenami: krzyki, wyłupione oczy, wspinaczka po suficie, ciała i woda święcona rzucone wokół miejsca, a ten nawet ma kawałek hiszpańskiej inkwizycji dodanej dla większej autentyczności. Nie jest to straszne - nie jest; to po prostu wszystko tak bardzo pochodne. To, że egzorcysta był realny, nie czyni tego filmu żadnym innym od całego szeregu innych podobnych filmów, które mają ten sam początek, środek i koniec... Będzie się dobrze oglądać w telewizji w okresie Halloween, ale kino niewiele dodaje do prezentacji. Miło jest zobaczyć, że Franco Nero wciąż robi filmy, ale poza tym jest to wystarczające, ale nic więcej.

Egzorcysta papieża stara się osiągnąć sukces z dobrze zrealizowanymi sekwencjami horroru od Juliusza Avery'ego, który nie bał się wykorzystać oceny R do dostarczenia znacznej ilości krwi. Niestety nie udało mu się uniknąć narracyjnych wzorców „ludzie opętani przez demony“, które powtarzają się przez kilka dziesięcioleci w tym „podgatunku“ egzorcyzmów. Russell Crowe znacząco podnosi wartość filmu swoim dobrze wyważonym występem, bezproblemowo łącząc dramatyczne momenty z komediową osobowością swojej postaci. Jednak ciągłe zmiany tonu tworzą niepewność co do rodzaju filmu, który powinniśmy oglądać. Osobiście mam mieszane uczucia...

Kiedy kupujesz bilet na film tak jak „Egzorcysta papieża”, jest dość jasne, do czego się pakujesz. Jest tu mnóstwo katolickich obrazów takich jak różaniec, krzyże, święta woda, kościelne rytuały i wiele modlitw, wszystkie te elementy używane są do walki z demoniczna opętaniem niewinnego. Wszystkie standardowe elementy sa tutaj obecne, ale film reżysera Juliusa Averyho zaskakująco oferuje odświeżający (choć trochę rutynowy) punkt widzenia na religijny podgatunek horroru.

To naprawdę świetny film, który na końcu trochę się przyciemnił.

Byłem miło zaskoczony, jak bardzo podobał mi się Egzorcysta papieża. Początkowo po obejrzeniu zwiastunów ten film uznałem za standardowy film o opętaniu, który widziałem wielokrotnie, i chociaż w dużej mierze to prawda, jest w tym filmie coś, co sprawiło, że była to przyjemność go obejrzeć. Film nie próbuje zrobić niczego szczególnie nowego czy przełomowego w gatunku, ale wszystko, co ma, jest traktowane z dbałością i precyzją. Reżyseria jest fantastyczna, z bardzo szybkim tempem, które sprawia, że każda scena ma poczucie pilności, gdy nasi bohaterowie próbują przeprowadzić egzorcyzm. Moim ulubionym aspektem filmu jest gra aktorska. Myślę, że wszyscy dorośli aktorzy robią tutaj kapitalną robotę. Russell Crowe zabija w każdej scenie, w której się pojawia, i zdecydowanie daje zupełnie inny obraz postaci egzorcysty. Gdzie większość jest intensywnie poważna i melodramatyczna, Crowe dodaje trochę swawolności i młodości postaci, co tworzy uspokajającą obecność w każdej intensywnej scenie. Jego relacja z Danielem Zovatto jest doskonała. Obaj naprawdę świetnie się wzajemnie uzupełniają i w wielu przypadkach niesie film. Alex Essoe była świetna, choć niewykorzystana. Dzieci były ok. Chłopiec podał bardzo stereotypowy obraz opętanego dziecka, a córka była płaska pod wieloma względami. Moim jedynym zarzutem do całego filmu jest jego brak oryginalności i fabuły. Każdy pojedynczy moment to coś, co już widzieliśmy; nie było tu żadnych nowych czy świeżych pomysłów wplecionych w fabułę. Napięcie było w porządku, ale nic szczególnie przerażającego. Ogólnie, gdyby nie fantastyczny reżyser i obsada filmu, byłby to niewypał.

Odcinek nadprzyrodzony zrobiłby lepszą robotę. Film był przynajmniej średniej jakości.

Zły film