Czarny telefon The Black Phone

Rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę przy adaptacji krótkiego opowiadania na potrzeby kina, jest to, że często dostajemy nadmiar wypełnienia, aby osiągnąć wymaganą długość. Ten film jest z pewnością winny tego, że pierwsza pół godzina jest poświęcona zbyt wiele ujednolicenia postaci, które naprawdę mają bardzo niewiele wspólnego z istotą historii. Gdy jednak się zacznie, jest to sprytnie zrealizowany i dobrze złożony film grozy skoncentrowany na „Finnie” (Mason Thames). Znęcany w szkole, jest chroniony przez swojego przyjaciela „Robina” (Miguel Cazarez Mora), dopóki nie zniknie. Nie jest to również pierwsze zaginione dziecko, w rzeczywistości pięć z tej małej społeczności zaginęło w ciągu ostatnich kilku tygodni. „Finn” wraca do domu po szkole, gdy spotyka mężczyznę, który upuścił swoje zakupy. Oferuje pomoc, a następnie znajduje się w brudnym piwnicy tylko z zabrudzonym materacem i odłączonym telefonem na ścianie. Jego zamaskowany porywacz - który ma coś z „Jokera” - twierdzi, że nie ma zagrożenia, ale telefon na ścianie zaczyna dzwonić, a dzwoniący - pozostałe pięć ofiar - ostrzegają go inaczej i pomagają mu pokonać swojego wroga. Są tam jedno lub dwa skoki, ale głównie jest tam skutecznie narastające poczucie grozy, dobrze podtrzymywane pewnymi wysiłkami od Thamesa i jego siostry „Gwen” (Madeleine McGraw), która mogła odziedziczyć zdolność swojej matki do widzenia przyszłości w snach - umiejętność, która może okazać się kluczowa w pomocy policji w ocaleniu swojego brata od pewnej śmierci. Są przemocowe podteksty, ale bardzo mało faktycznej przemocy jest pokazane, gdy młody człowiek zmierza się z niektórymi z własnych demonów i próbuje uciec. Ostatnie dziesięć minut dobrze to rekompensuje, a zakończenie jest naprawdę satysfakcjonujące. Scott Derrickson dostarczył nam jedno z lepszych dramatów Blumhouse ostatnich lat, które z pewnością warto obejrzeć.

Z nadprzyrodzonym strachem bezpośrednio zaczerpniętym z filmów takich jak _Stir of Echoes_ i _The Sixth Sense_, _The Black Phone_ cechuje przełomowy występ Madeleine McGraw, podczas gdy Ethan Hawke w pamiętnym występie jako Grabber wzbudza strach aż po kości; jak ktoś, kto nieświadomie podkrada się za tobą i czeka w twoim polu widzenia na dramatyczne odkrycie. _The Black Phone_ to solidny, pulsujący horror, który uderza z impetem, ale wydaje się być typem filmu, który po powtórnym obejrzeniu po prostu nie będzie tak smakowity.

The Black Phone niesie hororový motív s nadprirodzeným dotykom plný potenciálu, ale hraje príliš bezpečným s naratívom, ktorý je príliš jednoduchý, predvídateľný a opakujúci sa. Scott Derrickson zdokonaluje svoju prácu s osobitým štýlom, a skutočnosť, že hlavný dôraz je kladený na vývoj protagonistov namiesto generických jumpscares, ma teší. Mason Thames a Madeleine McGraw sú bezpochyby najimpresívnejšími prvkami celého filmu, predvádzajúc dvaja z najlepších hereckých výkonov mladých hercov minulého desaťročia. Ethan Hawke je podvyužitý, rovnako ako jeho nevyužitý charakter. Odporúčam to, ale osobne som čakal niečo kreatívnejšie.

The Black Phone to paranormalny thriller o porwaniu, który bardzo dobrze balansuje napięciem/beznadziejnością bycia uwięzionym i elementami duchów. Film świetnie ustawia główne postacie na początku, co pozwala ci nawiązać z nimi relację i autentyczną chęć ich sukcesu. Jest kilka punktów fabuły, które są trochę wątpliwe, ale są to drobne zarzuty i nie wypadły mnie z historii zbyt wiele. Występy wszystkich były świetne. Ethan Hawke świetnie sobie radzi w swoim ograniczonym czasie ekranowym. Przekazuje stan umysłu Grabbera z taką subtelnością, że naprawdę sprawia, że włosy na karku stają dęba. Dzieci też radzą sobie bardzo dobrze, szczególnie w bardziej emocjonalnie ciężkich scenach. Kilka występów kolegów z klasy na początku było trochę niezręcznych. Ogólnie rzecz biorąc, świetnie się bawiłem tym filmem i jest to dowód na to, że reżyserzy i scenarzyści potrafili zaadaptować taki kreatywny thriller z krótkiej opowiadania.