Czarny telefon The Black Phone

Rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę przy adaptacji krótkiego opowiadania na potrzeby kina, jest to, że często dostajemy nadmiar wypełnienia, aby osiągnąć wymaganą długość. Ten film jest z pewnością winny tego, że pierwsza pół godzina jest poświęcona zbyt wiele ujednolicenia postaci, które naprawdę mają bardzo niewiele wspólnego z istotą historii. Gdy jednak się zacznie, jest to sprytnie zrealizowany i dobrze złożony film grozy skoncentrowany na „Finnie” (Mason Thames). Znęcany w szkole, jest chroniony przez swojego przyjaciela „Robina” (Miguel Cazarez Mora), dopóki nie zniknie. Nie jest to również pierwsze zaginione dziecko, w rzeczywistości pięć z tej małej społeczności zaginęło w ciągu ostatnich kilku tygodni. „Finn” wraca do domu po szkole, gdy spotyka mężczyznę, który upuścił swoje zakupy. Oferuje pomoc, a następnie znajduje się w brudnym piwnicy tylko z zabrudzonym materacem i odłączonym telefonem na ścianie. Jego zamaskowany porywacz - który ma coś z „Jokera” - twierdzi, że nie ma zagrożenia, ale telefon na ścianie zaczyna dzwonić, a dzwoniący - pozostałe pięć ofiar - ostrzegają go inaczej i pomagają mu pokonać swojego wroga. Są tam jedno lub dwa skoki, ale głównie jest tam skutecznie narastające poczucie grozy, dobrze podtrzymywane pewnymi wysiłkami od Thamesa i jego siostry „Gwen” (Madeleine McGraw), która mogła odziedziczyć zdolność swojej matki do widzenia przyszłości w snach - umiejętność, która może okazać się kluczowa w pomocy policji w ocaleniu swojego brata od pewnej śmierci. Są przemocowe podteksty, ale bardzo mało faktycznej przemocy jest pokazane, gdy młody człowiek zmierza się z niektórymi z własnych demonów i próbuje uciec. Ostatnie dziesięć minut dobrze to rekompensuje, a zakończenie jest naprawdę satysfakcjonujące. Scott Derrickson dostarczył nam jedno z lepszych dramatów Blumhouse ostatnich lat, które z pewnością warto obejrzeć.

Z nadprzyrodzonym strachem bezpośrednio zaczerpniętym z filmów takich jak _Stir of Echoes_ i _The Sixth Sense_, _The Black Phone_ cechuje przełomowy występ Madeleine McGraw, podczas gdy Ethan Hawke w pamiętnym występie jako Grabber wzbudza strach aż po kości; jak ktoś, kto nieświadomie podkrada się za tobą i czeka w twoim polu widzenia na dramatyczne odkrycie. _The Black Phone_ to solidny, pulsujący horror, który uderza z impetem, ale wydaje się być typem filmu, który po powtórnym obejrzeniu po prostu nie będzie tak smakowity.

The Black Phone niesie hororový motív s nadprirodzeným dotykom plný potenciálu, ale hraje príliš bezpečným s naratívom, ktorý je príliš jednoduchý, predvídateľný a opakujúci sa. Scott Derrickson zdokonaluje svoju prácu s osobitým štýlom, a skutočnosť, že hlavný dôraz je kladený na vývoj protagonistov namiesto generických jumpscares, ma teší. Mason Thames a Madeleine McGraw sú bezpochyby najimpresívnejšími prvkami celého filmu, predvádzajúc dvaja z najlepších hereckých výkonov mladých hercov minulého desaťročia. Ethan Hawke je podvyužitý, rovnako ako jeho nevyužitý charakter. Odporúčam to, ale osobne som čakal niečo kreatívnejšie.

The Black Phone to paranormalny thriller o porwaniu, który bardzo dobrze balansuje napięciem/beznadziejnością bycia uwięzionym i elementami duchów. Film świetnie ustawia główne postacie na początku, co pozwala ci nawiązać z nimi relację i autentyczną chęć ich sukcesu. Jest kilka punktów fabuły, które są trochę wątpliwe, ale są to drobne zarzuty i nie wypadły mnie z historii zbyt wiele. Występy wszystkich były świetne. Ethan Hawke świetnie sobie radzi w swoim ograniczonym czasie ekranowym. Przekazuje stan umysłu Grabbera z taką subtelnością, że naprawdę sprawia, że włosy na karku stają dęba. Dzieci też radzą sobie bardzo dobrze, szczególnie w bardziej emocjonalnie ciężkich scenach. Kilka występów kolegów z klasy na początku było trochę niezręcznych. Ogólnie rzecz biorąc, świetnie się bawiłem tym filmem i jest to dowód na to, że reżyserzy i scenarzyści potrafili zaadaptować taki kreatywny thriller z krótkiej opowiadania.

Musiałem to bardzo wcześnie opuścić, ponieważ nic nie widziałem. Jestem całkiem pewien, że był dzień, ponieważ dzieci szły do szkoły, ale było tak ciemno oświetlone, że wyglądało jak późny zmierzch. Myślę, że na niebie było słońce, ale mogło to być też światło z owada. Włączyłem telewizor na "żywy", ale to nie rozwiązało problemu. Może w tym jest dobry film, ale produkcja jest wyraźnie popsuta, więc jeśli masz telewizor HDR, nie zobaczysz nic.

THE BLACK PHONE to intrygujący i pełen napięcia nowy thriller z udziałem Masona Thamesa, Madeleine McGraw i Ethana Hawke'a oraz w reżyserii Scotta Derricksona. 13-letni Charlie zostaje porwany przez mordercę dzieci i zamknięty w dźwiękoszczelnym piwnicy. Poprzednie ofiary zabójcy zaczynają dzwonić do Charliego na telefon, który nie jest w użyciu. Te przerażające połączenia dają chłopcu szansę uratowania siebie i innych przed pazurami zabójcy. THE BLACK PHONE jest pełen napięcia i straszny bez konieczności przemocy na ekranie (przemoc jest głównie poza ekranem). Obsada jest doskonała, zwłaszcza Thames i McGraw, którzy obaj dają wybitne występy. Thames jest szczególnie przekonujący jako przerażony chłopiec, który próbuje zrozumieć sytuację, w której się znalazł. Hawke również wywołuje dreszcz jako zabójca, chociaż jego postać nie jest tak dobrze wykreowana, jakbym chciał. Film jest dobrze zrealizowany i dobrze zagrany, ma solidną historię z kilkoma przerażającymi momentami - a długość jest dokładnie odpowiednia. Przyjemne uzupełnienie w gatunku.

Miał kilka dość napiętych momentów, a Ethan Hawke był świetny, ale w przeciwnym razie większość tego było dość łatwo zapomniane, ale nadal warto obejrzeć jako wypożyczenie. **3.25/5**

To nie jest typowy horror, ale dobrze wykonany, przerażający thriller. Uwielbiam dobre filmy od Blumhouse (a szczerze mówiąc, uwielbiam także te złe filmy od Blumhouse). Na szczęście The Black Phone jest pierwszym przypadkiem. Mimo że bardziej jest to thriller niż horror, The Black Phone to przerażająca historia, która utrzymuje napięcie na wysokim poziomie. Obawiałem się, że Scott Derrickson może posunąć się za daleko i dotrzeć do niektórych nieodpowiednich miejsc, ale zamiast tego fabuła była intensywna i satysfakcjonująca.

Doskonały film, zdecydowanie bym go ponownie obejrzał