Spencer Spencer

Nic nie wiedziałem o tym filmie wcześniej. Słyszałem/czytałem nadzwyczajnie pozytywne reakcje, które zdecydowanie podniosły moje oczekiwania. Moja wiedza o księżnej Dianie i jej życiu była i nadal jest skrajnie podstawowa. Spencer to jeden z tych rzadkich przykładów, gdzie wejście do niego zupełnie na ślepo nie zadziałało na moją korzyść wcale. Znalazłem się próbując szukać czegoś, do czego mógłbym się złapać, i pomimo kilku naprawdę wybitnych cech technicznych, scenariusz Stevena Knighta (Locked Down) nie oferuje mi wystarczająco, aby przykuć moją uwagę.

Enigmatyczna aktorka pełna bagażu wciela się w jedną z najbardziej enigmatycznych postaci XX wieku, która musiała sama trochę grać. Historie Diany są zbyt liczne na jeden film - a nawet na serię nich - więc film mądrze ogranicza się tylko do jednego rozdziału. Jest to powolna medytacja z dużo czasu poświęconego na rozległe i piękne ujęcia brzydkiej sytuacji. Duże pytanie dla tego filmu dotyczy wyboru głównej postaci: Jak to, że taka amerykańska aktorka jak Stewart zagrała kogoś, kto radzi sobie z następcami rodu Stewartów? Stewart pokazuje umiejętności, by sobie z tym poradzić z dużym zdumieniem. Stewart spędza cały film na krawędzi załamania i jest to imponujący widok. Diana Stewart wyróżnia się tak samo, jak kolor swoich strojów, który dodaje kroplę koloru do głównie ponurego otoczenia. Występy aktorów drugoplanowych są minimalne, a dialogi między rodziną królewską są rzadkie. Muzyka jest klasyczna i powściągliwa, z dysonansem jazzu pasującym do dysonansowych uczuć panujących na wsi. Starcie tradycji i nowego jest tu na pierwszym planie jak kwiat uderzający w opancerzony czołg. To miejsce, gdzie nowa Diana stara się przygotować do wejścia do instytucji stuleci tradycji. Ta Diana jest pokazana jako kompletnie i całkowicie niepasująca. Rodzina zawsze na nią czeka i jest nawet tu trzymana w ogrodzonych drutach jak więzień. Rozpaczliwie chce odciąć te druty. Wyciągane są analogie do Anny Boleyn - kobiety, która również nie miała zbyt dobrze. Symbolika domu Diany odzwierciedla jej przeszłość - coś, co teraz dla niej nie istnieje, ale ona pragnie desperacko do tego wrócić. W rodzinie królewskiej jest wyraźny brak miłości. Nawet personel to modele wojskowej precyzji i tradycji, z Spallem pełniącym rolę egzekutora zasad. Rodzina i personel większość czasu spędzają na krytykowaniu Diany lub rozkazywaniu jej. Zawsze są od siebie oddaleni - Diana jest głównie pokazana sama i potrzebuje fantazji, by się z tego wydostać. Film jest ostatecznie bardzo sympatyczny dla Diany - rodzina królewska nie jest zbyt ponad poziomem potworów.

Gdybym była fanką rodziny królewskiej, być może bym się ten film podobał. Ale nie jestem. I ten film w ogóle mi się nie spodobał. Jego jedynym ratunkiem jest to, że jest technicznie dobrze zrobiony.

Pełna analiza na Spotamovie.com - **Wstęp** - Z jednym nominowanym do Oscara i 33 nagrodami zdobytymi Spencer to obowiązkowa pozycja do obejrzenia. To czas, kiedy Lady D. zmieniła swoją historię i naszą. - **Historia** - Jest grudzień 1991 roku, a miejsce to posiadłość Sandringham w Norfolk. Rodzina królewska spotyka się, aby świętować trzy dni Bożego Narodzenia, ściśle według tradycji. Jednak spokój i doskonałość rezydencji kontrastują z burzliwym umysłem Diany i urojeniami rodziny. Rozchodzą się plotki o niewierności i rozwodzie w jej małżeństwie, jak również o problemach z jej zdrowiem psychicznym. Co się stanie? Jak Diana poradzi sobie z rodziną królewską i swoim umysłem? I dlaczego ta historia jest bajką? - **Obejrzyj z nami zwiastun** na https://www.spotamovie.com/spencer-2021-movie-review/