Spencer Spencer

Nic nie wiedziałem o tym filmie wcześniej. Słyszałem/czytałem nadzwyczajnie pozytywne reakcje, które zdecydowanie podniosły moje oczekiwania. Moja wiedza o księżnej Dianie i jej życiu była i nadal jest skrajnie podstawowa. Spencer to jeden z tych rzadkich przykładów, gdzie wejście do niego zupełnie na ślepo nie zadziałało na moją korzyść wcale. Znalazłem się próbując szukać czegoś, do czego mógłbym się złapać, i pomimo kilku naprawdę wybitnych cech technicznych, scenariusz Stevena Knighta (Locked Down) nie oferuje mi wystarczająco, aby przykuć moją uwagę.

Enigmatyczna aktorka pełna bagażu wciela się w jedną z najbardziej enigmatycznych postaci XX wieku, która musiała sama trochę grać. Historie Diany są zbyt liczne na jeden film - a nawet na serię nich - więc film mądrze ogranicza się tylko do jednego rozdziału. Jest to powolna medytacja z dużo czasu poświęconego na rozległe i piękne ujęcia brzydkiej sytuacji. Duże pytanie dla tego filmu dotyczy wyboru głównej postaci: Jak to, że taka amerykańska aktorka jak Stewart zagrała kogoś, kto radzi sobie z następcami rodu Stewartów? Stewart pokazuje umiejętności, by sobie z tym poradzić z dużym zdumieniem. Stewart spędza cały film na krawędzi załamania i jest to imponujący widok. Diana Stewart wyróżnia się tak samo, jak kolor swoich strojów, który dodaje kroplę koloru do głównie ponurego otoczenia. Występy aktorów drugoplanowych są minimalne, a dialogi między rodziną królewską są rzadkie. Muzyka jest klasyczna i powściągliwa, z dysonansem jazzu pasującym do dysonansowych uczuć panujących na wsi. Starcie tradycji i nowego jest tu na pierwszym planie jak kwiat uderzający w opancerzony czołg. To miejsce, gdzie nowa Diana stara się przygotować do wejścia do instytucji stuleci tradycji. Ta Diana jest pokazana jako kompletnie i całkowicie niepasująca. Rodzina zawsze na nią czeka i jest nawet tu trzymana w ogrodzonych drutach jak więzień. Rozpaczliwie chce odciąć te druty. Wyciągane są analogie do Anny Boleyn - kobiety, która również nie miała zbyt dobrze. Symbolika domu Diany odzwierciedla jej przeszłość - coś, co teraz dla niej nie istnieje, ale ona pragnie desperacko do tego wrócić. W rodzinie królewskiej jest wyraźny brak miłości. Nawet personel to modele wojskowej precyzji i tradycji, z Spallem pełniącym rolę egzekutora zasad. Rodzina i personel większość czasu spędzają na krytykowaniu Diany lub rozkazywaniu jej. Zawsze są od siebie oddaleni - Diana jest głównie pokazana sama i potrzebuje fantazji, by się z tego wydostać. Film jest ostatecznie bardzo sympatyczny dla Diany - rodzina królewska nie jest zbyt ponad poziomem potworów.

Gdybym była fanką rodziny królewskiej, być może bym się ten film podobał. Ale nie jestem. I ten film w ogóle mi się nie spodobał. Jego jedynym ratunkiem jest to, że jest technicznie dobrze zrobiony.

Pełna analiza na Spotamovie.com - **Wstęp** - Z jednym nominowanym do Oscara i 33 nagrodami zdobytymi Spencer to obowiązkowa pozycja do obejrzenia. To czas, kiedy Lady D. zmieniła swoją historię i naszą. - **Historia** - Jest grudzień 1991 roku, a miejsce to posiadłość Sandringham w Norfolk. Rodzina królewska spotyka się, aby świętować trzy dni Bożego Narodzenia, ściśle według tradycji. Jednak spokój i doskonałość rezydencji kontrastują z burzliwym umysłem Diany i urojeniami rodziny. Rozchodzą się plotki o niewierności i rozwodzie w jej małżeństwie, jak również o problemach z jej zdrowiem psychicznym. Co się stanie? Jak Diana poradzi sobie z rodziną królewską i swoim umysłem? I dlaczego ta historia jest bajką? - **Obejrzyj z nami zwiastun** na https://www.spotamovie.com/spencer-2021-movie-review/

Kristin Stewart z pewnością nie może być oskarżona o bycie niezdecydowaną tutaj. Całkowicie zanurza się w tej postaci dość niestabilnej kobiety radzącej sobie z presją swojej sławy i rodziny. Zakres autentyczności odczuwanych uczuć i doświadczeń przez prawdziwą księżniczkę pozostaje dla każdego zagadką, więc choć doceniłem jej wysiłek, reszta filmu wydawała mi się dość bezkompromisowa wobec innych osób, które są albo martwe, albo nie mogą się odwdzięczyć temu dość jednostronnemu przedstawieniu scenariusza, którego wszyscy zainteresowani później przyznali jako znacznie bardziej złożony i złożony niż przedstawiony w tym zbyt uproszczonym przedstawieniu. Nie pomaga to również, że początkowe sceny mają być posiadłością królowej Elżbiety w Sandringham w Norfolk, ale nie przypominają niczym tego charakterystycznego budynku - i od tego momentu historia spekuluje dziko na temat rzeczywistych wydarzeń w sposób, który uznałem za irytujący, nieprawdopodobny - histeryczny, nawet. Jej zdolność do przypadkowego wędrówki po wsi (z lub bez dzieci) bez żadnego zabezpieczenia trochę przyprawia o ból głowy, a dość ciekawe odniesienia do "waluty" nawiązujące do dwóch ostrych mieczy uprzywilejowanego życia bez bólu i zysku są po prostu zbyt wymuszone. To przedstawienie emocjonalnie walczącej damy zasługuje na uznanie, ale ma niewiele wspólnego z rzeczywistością i jako mężczyzna, który mieszkał w Wielkiej Brytanii podczas wzlotu i upadku tej wadliwej jednostki, wiele z tego wydaje się być po prostu niezgrabną próbą skapitalizowania na tragicznej historii z niewielkim szacunkiem dla innych, którzy musieli wtedy cierpieć - lub, rzeczywiście, dla faktów.

Niesamowite jest, że Kristen Stewart to jedyna amerykańska aktorka, która kiedykolwiek otrzymała nagrodę Césara, a jednak gdy wymienię jej imię, większość osób będzie ją kojarzyć tylko z Twilightem.